Examen: help!

Donderdag 19 mei om 12.15 uur: het ‘zeilkot’ wordt omgetoverd tot examenlokaal. Druppelsgewijs komen de slachtoffers van dienst binnen: 4 leerkrachten en 6 leerlingen. De twee examinatoren zien er opvallend goed gemutst uit. Merken we daar enige sadistische trekjes?

In spanning wachtend op de vragenbladen moet ik terugdenken aan de leraarskamer deze voormiddag. Bij een aantal collega’s was er nog net geen angstzweet te merken – ‘t was er nochtans het weer voor – maar er was wel duidelijk meer nervositeit dan anders: tafels vol blaadjes over de zeilcursus in de hoop op het allerlaatste nog iets goed te maken, een verloren klamp, touwtjes her en der … Dan weer klinkt het zo: “Moeten we de paalsteek kennen?” Dit komt mij als leraar toch zo vertrouwd voor!

Dan wordt het stil en worden de hersenen aan het werk gezet. Hoe het de anderen vergaan is, weet ik niet zo goed want zoals je van een leerkracht mag verwachten, heb ik vooral mijn blad in het oog gehouden. Ondertussen werden ook onze praktische vaardigheden getest: knopen maken bijvoorbeeld. Ter plaatse werden ongetwijfeld veel nieuwe knopen uitgevonden maar achteraf werd elke knoop ook weer vlot ontward. Veelbelovend! Ook virtueel zeilen werd getest op een tablet. Wat ik dat bootje allemaal heb laten doen… Enfin, het was toch niet echt en dus geen man overboord.

Hebben, zoals de traditie het wil, mijn collega’s en zeilers in spe na afloop de bloemetjes buiten gezet? Mogelijks. Ikzelf heb mij in mijn tuin neergezet, naar de bloemetjes gekeken en deze tekst op papier gezet.

Joost Desmet