Naar ondertussen jaarlijkse gewoonte wordt het zeiljaar van ons project afgesloten meet een feestje met vele genodigden: de sponsors, de ouders (of andere familieleden) van onze zeilers en de oud-leden die zich al opmaken voor een nieuw schooljaar in het hoger onderwijs.
Wie zin had en op tijd in Nieuwpoort kon zijn, kreeg de kans om met ons mee te zeilen in een wedstrijd van de Cherry Race. Vier zeiljachten stonden klaar om ons te ontvangen. Bedankt Lieven (Optitus), Jan (Bejan), Bert (Da Capo) en Martine (Vitamin Sea). Zonder jullie geen Burgerschool Sailing Experience!
Zelf mocht ik inschepen op de Bejan. Robin en ikzelf moesten schipper Jan bijstaan onderweg. Mijn vrouwtje, voor wie het haar eerste ervaring was op een dergelijk zeiljacht, mocht mee als passagier.
Voor sommige boten is meedoen belangrijker dan winnen. Wij waren mooi op tijd uitgevaren om de start niet te missen en we deden ons uiterste best om in een goede startpositie te zitten tot we alle boten voor ons uit zagen vertrekken. Onze radio stond op de verkeerde frequentie en we hadden het startsein gemist.
Maar geen man overboord, ook wij hebben de gevraagde rondjes afgelegd, meestal in het gezelschap van de Vitamin Sea. Bij het keerpunt konden we zien hoe andere boten met een andere Spirit gestart waren. Adembenemend om zien hoe de twee NInixen (twee snelle boten van dezelfde eigenaar) zij aan zij met slechts een paar meter tussen raceten.
Ondanks de kalme zee , nauwelijks golven maar toch wel veel rolbewegingen, moest mijn vrouwtje na een uur toch naar het emmertje grijpen. Jammer, maar ze heeft het mij al snel vergeven en zou het misschien nog eens proberen. Oef!
Eventjes lichte paniek toen we bij valavond binnen voeren en geen andere zeilboten meer te bespeuren vielen. Waren wij de allerlaatste om binnen te varen en ik had nog alle eet- en drankbonnetjes bij mij! Maar we bleken toch tijdig aangemeerd te zijn en samen met Robin konden we Jan helpen bij het opvouwen van de zeilen, het aanbrengen van de huiken en het opschieten van de touwen. Ere wie ere toekomt, van ons vier heeft Jan toch veruit het meeste werk verricht. Je moet het maar doen op zijn leeftijd!
Tijd om de honger te stillen. Met dertig schoven we aan bij twee lange tafels in het bijzaaltje van Galjoen Bistr’ooh, het café-restaurant van de Vlaamse Yachtclub Nieuwpoort. De invallende duisternis maakte het alleen maar gezelliger. Op het menu: een selectie van diverse tapas, speciaal voor de gelegenheid in elkaar gestoken door de chef kok. Het moet gezegd: het was heel lekker en meer dan genoeg voor een gezonde honger. Om onze gasten extra te verwennen, werd door onze clubkas een eerste drankje aangeboden.
Toen werd het tijd voor de obligate speeches. Eric Van Audenrode, directeur van de Vlaamse Vaarschool, mocht de spits afbijten. Hij prees ons project omdat wij daarmee jonge mensen aanspreken die de toekomst van de zeilsport verzekeren. Emily Decavele, Laure Decaluwe en Robin Durnez werden in de bloemetjes gezet. Onder luid applaus mochten ze hun zeilcertificaat in ontvangst nemen. Later kregen zij er van Mr. Vandaele, onze schooldirecteur, nog een fotoboekje bovenop. Een mooi aandenken aan twee jaar zeilplezier. Tot slot kwam Bert De Muyer in naam van de schippers een woordje doen. In het totaal hebben 9 verschillende schippers zich geëngageerd om voor ons te varen.
Toen de lichten gedoofd werden, kreeg de avond nog een kort verlengstukje op de Optitus: nagenieten van een geslaagde avond en met de blik op volgend jaar.
Joost

Wat een verheugende vaststelling: in de Vlaamse Yachthaven van Nieuwpoort is de zeilploeg van de Burgerschool een begrip geworden!

Met zeven waren we afgereisd naar Nieuwpoort om deel te nemen aan de tweede Cherry Race, een wedstrijdje onder clubleden. Na een snelle hap, veel tijd is er nooit na de laatste schoolbel en het begin van de race, werden we verdeeld in twee teams: 4 man – 3 man en één vrouw eigenlijk – op de Optitus en 3 man op de Da Capo. Met dat plan trokken we naar de briefing waar het parcours bekend gemaakt wordt. Cedric en Sam – nee, niet die Sam maar onze Samuel – werden als meer ervaren teamleden al snel ingeschreven op de Windglider, een toch wel competitieve deelnemer. In zo’n race worden kleine afstanden afgelegd maar er moeten ook veel manoeuvres uitgevoerd worden. Wie geen mal figuur wil slaan, kan dan wel wat ervaren zeilers gebruiken. De deal was nog maar net rond toen Lieven opnieuw werd aangesproken om nog een bemanning af te leveren. Helaas waren al onze leden reeds onder dek (dak). Straks moeten we nog geld vragen om mee te mogen!

[image src=”2019/05/2019_Cherry2-38.jpg” width=”400″ align=”center” frame=”style4″]

Robin en ikzelf monsterden aan op de Da Capo en vervoegden daar schipper Bert en collega Pieter. Zijn kajuitzeiljacht lag maar enkele meters verder maar, je kan het al raden, zonder bemanning.

Bert was zoals gewoonlijk goed voorbereid en we konden als eerste het ruime sop kiezen richting drie gele boeien, de afgesproken startplaats. De laatsten zullen de eersten zijn, wel bij ons was het net andersom. Dat zal niet aan de schippers gelegen hebben – zij maakten veel indruk op ons – en maar een klein beetje aan Robin en mij. Toegegeven, het overstag gaan en het gijpen hadden we toch wat vlotter moeten kunnen. Maar laat mij andere verzachtende omstandigheden inroepen. De Da Capo is een prachtige boot, misschien wel de mooiste van de race, maar het is een cruiser en geen wedstrijdboot. Hij ligt heel stabiel op het water en is zeer luxueus. Dat betekent wel veel extra gewicht en dat gaat een beetje ten koste van de snelheid. Bovendien is Bert terecht heel voorzichtig. Als je 6 zeiljachten op een zakdoek rond een boei ziet draaien om in een gunstige startpositie te liggen, dan houd je wel even de adem in. De Da Capo houdt zich dan wijselijk wat op de achtergrond.

[image src=”2019/05/2019_Cherry2-43.jpg” width=”400″ align=”center” frame=”style4″]

Start. Heerlijk om zoveel zeilboten zo dicht bij elkaar te zien varen. Impressionant was ook het moment waarbij de NiNix ons na het ronden van een boei rakelings kruiste. De uitgestrekte hand van Pieter werd maar nipt gemist door een bemanningslid van de NiNix!
Bij de herstart waren we goed weg en konden we onze positie nagenoeg aanhouden. Bij invallende duisternis werd het snel frisser en werd besloten om binnen te varen. Eenmaal aangemeerd begint het gebruikelijke werk: touwen opschieten, zeilen netjes vouwen, zeewater afspuiten van de romp, de huik over de zeilen trekken, … De rits van die huik was trouwens op twee plaatsen losgescheurd en moest genaaid worden. Bert, blijkbaar van alle markten thuis, beweerde dat de volgende dag zelf te klaren. Volgende keer (als ik nog mee mag) ga ik zeker op inspectie!

[image src=”2019/05/2019_Cherry2-55.jpg” width=”400″ align=”center” frame=”style4″]

Joost

Een maand vloog voorbij sinds de oefendag begin april. Het was ons sindsdien nog niet gelukt om terug het ruime sop te kiezen. Niet dat we hadden stilgezeten binnen het zeilteam, want tijdens onze wekelijkse rendez-vous leerden we o.a. bij over ‘betonning’ en ‘oosterlengte / noorderbreedte’. Op de schoolbank bij mijnheer Desmet voelde ik mij precies terug 17 (mijn uitdijende grijze haren even weggedacht).

Hoewel we constant bijleerden, lonkte het geluid van voortstuwende water en gierende wind. We stonden dan ook al een heel eindje te popelen om terug zeilen te hijsen, schoten aan te halen, zeilen te trimmen, … Met heel veel goesting vertrokken we richting Nieuwpoort voor onze eerste CherryRace van het seizoen.

Mooi op tijd hadden vonden we nog vlot de tijd om een stevige maaltijd naar binnen te spelen. Die hotdogs met “sauerkraut” smaakten ons! Al snel werden de boten verdeeld. Met pretlichtjes in zijn ogen offerde dhr. Neyts zich op om mee te varen met de ‘Ninix’, een 45-voet lang wedstrijdjacht dat enkele van onze teamleden wou meenemen. Laure en onze Samuel lieten deze kans ook niet liggen.
[image src=”2019/05/2019_Cherry1_deel4-24.jpg” width=”560″ align=”center” frame=”style4″]

Laat ze maar doen, dacht ik. Ik wist immers maar al te goed dat we op de Optitus met een topteam zaten: dhr. Boucneau, Alexander, ikzelf en Robin! Dat moest wel vuurwerk geven. Ik had mij immers ontzettend goed voorbereid: met nieuwe pillen tegen zeeziekte, een gewassen zeilpak, gembersnoepjes, een hele dag ontwijken van koffie, … moesten we helaas toch vaststellen dat er geen golven te bespeuren waren. Gelukkig nog net een beetje wind, maar ziek gingen we er niet van worden. Dendju, die koffie had toch kunnen smaken deze morgen.

Bij zo’n wedstrijd draait alles natuurlijk om een vlotte start. Terwijl dhr. Neyts vanachter het stuurwiel zat te dromen op zijn superjacht, was onze fysicus, Alexander, al terug calculaties aan het maken en bedacht hij hoe we met de juiste fysieke krachten op het correcte moment die startlijn zouden doorklieven.
[image src=”2019/05/2019_Cherry1-19.jpg” width=”560″ align=”center” frame=”style4″]

Dhr. Boucneau zette ondertussen samen met Robin alles op alles om straks zijn spinnaker nog eens te kunnen bovenhalen. En tussendoor hoorden we in de drukte aan de startlijn ook nog iets over dat de Optitus geen trage boot zou zijn?

Eindelijk het verlossende startsein, en meteen laat de Optitus zien tot wat ze in staat is. Meteen werd duidelijk dat dit een leuke wedstrijd wordt. Vele boten waren gewaagd aan elkaar en de afstand tussen de verschillende deelnemers bleef nooit ver uit. In de verte dook de Beyan op (dhr. Desmet en schipper Jan genoten van de wedstrijd op hun eigen manier). Wie de Beyan kent, weet dat dit schip wind nodig heeft, veel wind en net dat ontbrak er nu aan. De andere schepen maken zich stilaan klaar om die eerste boei te ronden. Na de nodige calculaties wist onze Alexander de boei op schitterende manier te ronden, waardoor het even leek of de anderen geen schijn van kans zouden maken tijdens deze wedstrijd. Maar toen we voor de wind begonnen te varen leek het maar beter om die spinnaker eens van stal te halen. Daar had dit team echter nog niet op getraind, kostbare seconden gingen verloren, maar we lieten de Optitus schitteren met haar blauwe Spinnakerzeil. Ikzelf had ondertussen de touwtjes van dit prachtige zeil letterlijk in handen en bespeelde de wind, als een klein jongetje dat op het strand zijn vlieger oplaat. Hoe schoon en sierlijk dit schouwspel ook was, toch moesten we dat enorme zeil terug in die schijnbaar veel te kleine zak zien te proppen, zonder dat er ook maar een spatje water mee in contact kwam. Misschien toch snel genoeg beginnen om dat zeil terug binnen te halen, en ja achteraf gezien bleek net iets te snel. De Ninix met zijn enorme zeilen (ze leken wel van goud), nam ons beetje zon weg toen het ons in de laatste meters voorbijstoof, terwijl hun stuurman breed glimlachte richting de Optitus? Tja, het is dhr. Neyts gegund! We hadden zowiezo allen genoten van deze spannende wedstrijdwending.
[image src=”2019/05/2019_Cherry1-49.jpg” height=”400″ align=”center” frame=”style4″]

Terug richting de veilige haven genoten we na van een roodgloeiende zon die verdween in de zee, terwijl we onder 2 reusachtige regenbogen leken binnen te varen.
[image src=”2019/05/2019_Cherry1_deel3-12.jpg” width=”560″ align=”center” frame=”style4″]
Na het aftuigen zakten we zoals elke zeiler af naar de bar om onze ervaringen nog eens met menig schipper uit te wisselen. Tja, ze beginnen de Burgerschool hier al goed te kennen …
[image src=”2019/05/2019_Cherry1_deel2-29.jpg” width=”560″ align=”center” frame=”style4″]

Kristof

Op maandag 8 april 2019 vertrokken we met de zeilploeg op oefentocht: een tochtje Duinkerke en terug (hier kun je de route nog eens bekijken). Het was niet alleen de eerste vaart na de winterstop maar ook de allereerste tocht naar een andere haven. Reeds vroeg in de ochten (7.00 u) verzamelden we aan school, want we moesten reeds om 8.30 – 9.00 u uitvaren. De stroom zat toen in de goede richting, dus veel hadden we niet te kiezen.

Niet alleen de Optitus (schipper Lieven) maar ook de Enjoy Life (schipper Luc) vaarde uit voor ons. Alexander, Dhr Alleman en Mevr. Demets vertrokken met de Optitus, terwijl Robin, Samuel en Dhr. Neyts inscheepten op de Enjoy Life, bij schipper Luc. Toen we arriveerden in Nieuwpoort was het meteen alle hens aan dek: eten wegstoppen en schip vaarklaar maken (De Optitus moest nog wat opgetuigd worden: een ander grootzeil, de genua bevestigen,).

Toen we eenmaal vertrokken konden we zeehondjes, eksters, meeuwen, …. waarnemen. Wat kenmerkend is aan de grootte van de Enjoy Life is dat de boot een stuurwiel heeft, en dat heb ik nog niet veel meegemaakt in het zeilproject (de meeste boten waarop ik meeging hadden een helmstok). Toen het mijn beurt was bleek ook dat het moeilijker was dan het eruitzag: je hebt minder grip, …. De wind en de stroming van het water was perfect om te zeilen, alleen jammer van de mist. Gelukkig viel het nog mee en kon je nog ver genoeg kijken om een boei of boot in de verte te zien.

Onderweg bleek schipper Luc een echter leermeester: we herhaalden de laatste theorieles over de boeien (vooral de kardinale en laterale boeien). Eenmaal aangekomen in Duinkerke konden we in de verte al een wrak zien (waarschijnlijk 1 van de vele wrakken uit de tweede wereldoorlog) en zagen we een muurschildering van klaprozen op 1 van de gebouwen aan de kust. Ook de opvallende vuurtoren was prachtig!

Tijdens de middag aten we na het aperitief onze macaroni op onder een speciale kuiptent. Na het eten (en de afwas) bleek er een probleem te zijn in de mast, maar dat is geen probleem voor Alexander en hij klom vrijwillig in de mast om het probleem op te lossen.

[image src=”2019/04/OefendagDuinkerke2019-18.jpg” height=”400″ align=”center” frame=”style4″]

Na de midag hielden we een bootwisseling: ikzelf en Dhr. Neyts wisselden van boot met Dhr. Alleman en Mevr. Demets. De terugweg viel echter wat tegen: de wind was weggevallen, dus waren we verplicht om met motor te varen. Eenmaal terug in Nieuwpoort hebben we alles opgeruimd, schipper Luc bedankt, een boterham gegeten en nog nagepraat aan de bar. Waarna we na een toffe en leerrijke dag huiswaarts zijn gereden.

Robin Durnez

Op zaterdag 16 maart komen een 3-tal vrijwilligers van de SeaShepherd een voordracht geven voor ons zeilteam ivm de kwetsbaarheid van onze oceanen. Plastic soep, overbevissing, walvisvangst, … zijn maar enkele van de thema’s die aan bod komen. Deze voordracht is ook toegankelijk voor iedereen die interesse heeft. Ons zeilteam zal alvast aanwezig zijn!

Locatie: ARHUS – 16 maart 2019 – 10u15

Inschrijven kan via: activiteiten (inloggen is niet nodig voor deze activiteit. Let op: het aantal plaatsen zijn beperkt!)

Her en der steken de paasbloemen hun kop boven de grond. In de tuinen en in grasbermen fleuren krokussen in alle kleuren onze dag op. Vogeltjes van allerlei pluimage fladderen vrij en onbezorgd heen en weer, mijn voerderhuisje ongemoeid latend. Nog maar februari en toch lijkt het buiten precies lente.
En de zeilende mens? Die ontwaakt uit zijn winterslaap. Een gouden tip voor volgend zeiljaar: zoals elke sportclub met naam en faam – na onze nominatie voor het Sportgala van Roeselare zijn we dat nu toch ook – een winterstage inlassen in een of ander warm resort aan de Middellandse Zee, Portofino bijvoorbeeld.
Hoe dan ook, we zijn nog maar pas uit het ei en we moeten al vliegen. Daar zorgt stichter en bezieler Lieven wel voor. Zeilen controleren voor eventuele herstellingen, een les schiemanswerk, bezoek aan de Belgian Boat Show en tenslotte een huldiging op het schoon verdiep van ’t stad (Roeselare voor alle duidelijkheid), dat kan al tellen als opwarmertje.

Op een voor velen op zaterdag ontiegelijk vroeg uur – om ons niet helemaal belachelijk te maken verzwijg ik het precieze uur – vertrekken acht leden en begeleiders naar de Expo van Gent voor een bezoek aan de Belgian Boat Show. Daar ter plaatse sluit onze nieuwe aanwinst, zeilinstructeur Cedric, zich bij ons aan. Doel van ons bezoek: ons voorstellen aan enkele sponsors, voor het eerst in onze (marine?) blauwe hoodies, onze kennis van de zeilterminologie aanscherpen bij de gepresenteerde boten en natuurlijk om ons te vergapen aan al dat moois.
Lieven is een meester in het verzorgen van relaties en door zijn bemiddeling krijgen we allen van VAREN, het vaktijdschrift voor zeilers bij uitstek, een nieuw blauw petje dat perfect accordeert met onze nieuwe hoodies. Op de beurs zijn we nu “man met de pet” en “vrouw met de pet”. Ook wij vinden gendergelijkheid belangrijk!

Bij een boekenstandje kon je voor een prikje boeken kopen: 1 cent per gram. Cedric en Kristof vonden al snel een boek voor specialisten. Ook ik wilde mij niet onbetuigd laten, deze keer niet geremd door mijn vrouw die mij meestal op de valreep behoedt voor dwaze en onbezonnen waardeloze aankopen, en koos een licht exemplaar met een al even lichte titel “leren zeilen”. Ik had al een halve euro klaar en dacht nog wat wisselgeld terug te krijgen. “Twee euro” klonk het bij de Hollandse verkoper. Heel gênant, ik moest nog snel op zoek naar meer. Afzetters, dacht ik. Bleek dat ik bij een snelle schatting een nulletje gemist had. En dat voor iemand die in een ver verleden nog wiskunde aangeleerd heeft! Opnieuw rode kaken.

Uiteraard waren er ook nog boten. Veel zelfs. En toch bleven we een beetje op onze honger zitten. Heel veel motorengeweld, slechts een handvol zeiljachten. En dan noch zonder masten en zeilen! Dat is precies een kip zonder kop. Maar het moet gezegd, wat er stond was fraai. Ons groepje nestelde zich in de luxueuze kajuit van een Domani S30 waar we een gezellige babbel hadden met de Belgische bouwer Michel Goddaert. Wij vol bewondering voor zijn ontwerp, hij met veel respect voor ons zeilproject. Een volledig Belgische zeilboot met een elektrische motor. Dus, Anuna De Wever, volledig klimaatneutraal!
[image src=”2019/02/BBS_2019-15.jpg” width=”400″ align=”center” frame=”style4″]
En wat hebben we geleerd? In mijn geval de nummerplaat van mijn auto. Om van de parking af te raken, moet eerst een vignetje uitgeprint worden in zo’n automatische betaalterminal. Al snel werd gevraagd om de nummerplaat in te geven en geen van beide chauffeurs bleek die te kennen (ik was dus gelukkig niet alleen). Toen dat probleempje na een korte wandeling opgelost was, kon ik zelfs met leesbril amper zien wat op het scherm stond – het mooie lentezonnetje verwijt ik niets – en met mijn dikke vingers duwde ik nog eens het verkeerde nummer in. Het zal je misschien verbazen, maar we zijn toch kunnen vertrekken. Dit voorval bewijst nog maar eens hoezeer een man van zijn vrouw (mijn copiloot) afhankelijk is. Ik spreek hier in naam van mezelf, vooraleer ik heel de mannenwereld op mijn dak krijg!

Wie met een zeilboot een trip maakt, is afhankelijk van de weerelementen en de stromingen. Daarom is het heel moeilijk om een strikt schema te volgen. Waar en vooral wanneer zijn dan heel rekbare begrippen. Wat ik hier heel bizar vind, is dat dit blijkbaar bij onze meest ervaren schipper Lieven ook werkt op het land. Ik had mijn vrouwtje beloofd om rond 13.00 uur thuis te zijn, net op tijd om de voeten onder tafel te schuiven. Ik heb alleen moeten eten!
Voor alle duidelijkheid, het is allemaal wel goed gekomen!
Na elke grijze wolk zit blauwe lucht.

Joost Desmet

Goed nieuws! Onze zeilploeg werd genomineerd voor het Roeselaarse sportgala onder de categorie “schoolsport van het jaar”. Deze nominatie hebben we mede te danken aan de uitstekende prestatie van ons team op de NIYR in juli 2018. Daar werd onze ploeg derde op ruim 50 deelnemers.

Nu maar hopen dat we winnen …

Leerlingen die vorig seizoen vervolmaakten kunnen vanaf nu inschrijven voor het ‘Rough Seas’ programma. In deze editie worden er naast de gekende CherryRaces ook een dagtocht gemaakt. Hierbij ontdekken de leerlingen voor de eerste keer het rustige ‘cruisen’. Er wordt een basis gelegd voor navigatie op zee. [button href=”http://zeilen.burgerschool.be/wp-content/uploads/2018/12/Brief-1-Inschrijving-RoughSeas-seizoen-2019.pdf” color=”style-prime shadow-btn”]Inscrijvingsformulier 2019[/button]

In augustus bieden we de leerlingen de kans om deel te nemen aan een meerdaagse zeiltrip. Meer info: [button href=”https://www.canva.com/design/DADKHVRvttc/view” color=”style-prime shadow-btn”]Meerdaagse[/button]