Eindelijk, eindelijk, eindelijk. Zondag 23 augustus, de eerste oefendag met de vernieuwde zeilploeg van 2020 die eigenlijk ergens eind maart moest plaatsvinden, is een feit. Uiteraard was het corona-virus de grote schuldige maar toen begin juli weer kon gezeild worden, kwam het weer roet (zeilen is toch een milieuvriendelijke sport?) in het eten strooien. O ironie, teveel wind! En dus moest opnieuw uitgekeken worden naar een nieuwe datum, 23 augustus dus. Voorlopig is dat ook onze laatste activiteit want alle extra muros activiteiten zijn vanaf 1 september niet meer toegelaten.

Daar stonden we dan met zijn allen op het middenpleintje aan de slagbomen van de Vlaamse Jachthaven van Nieuwpoort (VYN): de ouders, de schippers (4), de begeleiders (5) en de leerling-zeilers Iman, Guillaume, Warre, Robbe, Noa en Willem. Allen gemaskerd. De tijd dat we maskers associëren met overvallen of carnaval ligt al ver achter ons.

Het vermaledijde virus dwong ons tot nog meer maatregelen. Het met veel bombarie aangekondigde busje van het VTI staat nog steeds op stal. Iedereen moest zelf zijn weg naar Nieuwpoort zien te vinden. Hierdoor hebben we wel met vele ouders kunnen kennis maken!

Lieven verdeelde ons over vier zeiljachten: de vertrouwde Optitus en Beyan, de sportieve Windglider en nieuwkomer Feniks. Voorzien van proviand voor de ganse dag en van flacons handgel vertrok iedereen naar zijn boot, voor mij de Feniks. Het was de bedoeling om in deze kleine bubbel te blijven waardoor we jammer genoeg de rest van de ploeg slechts in de vooravond zouden terug zien.

Schipper Luk kon niet verbergen dat hij in een vorig leven lesgever is geweest. Heel bedaard kregen we uitleg over de kneepjes en weetjes van zijn boot. Hij heeft een aantal handigheidjes aangebracht met het oog op solo-zeiltochten. Vandaag kon hij beschikken over een driekoppige bemanning: Ex-wedstrijdzeiler Koen voor wie het een (te?) rustige dag werd, kayaker Robbe die uit het goede hout is geslepen en zeer snel bijleert: handig met touwen en met veel gevoel aan de helmstok, en tenslotte ondergetekende die ook een rustige dag kende omdat de anderen al het werk deden. Er werd ook afgesproken om in de kuip (in open lucht dus) het mondmasker af te doen.

Na de vakkundige uitleg van Luk werden de trossen losgegooid, de mooie Dovy-vlag en het grootzeil gehesen en voeren we de IJzermonding uit. Er stond veel wind maar eigenlijk was dit prima zeilweer. Zeker ook omdat de regen die we onderweg toch voldoende gekregen hebben, de rest van de dag achterwege bleef. Luk had trouwens beslist om enkele reven in het grootzeil te houden zodanig dat we op zee iets meer comfort zouden hebben. Het kon dus zeker nog schuiner en wilder.

Al snel werd het middag en voeren we terug de haven binnen om rustig het middagmaal te kunnen voorbereiden. Ikzelf wilde mij ook nuttig maken en benoemde mezelf tot kok van dienst. Niet dat ik daar veel ervaring in heb, maar in de pot roeren kan ik wel. Toch is koken op zo’n jacht nog iets anders dan thuis in de keuken. En we lagen dan nog vastgemeerd aan het ponton!

Spaghetti bolognaise stond op het menu. Bij het vullen van de grootste pot die ik kon vinden, begon de kraan al snel te sputteren. De tank was leeg en moest eerst gevuld worden. Ik begon de spaghetti te koken met wat ik aan water had maar al snel bleek dat niet genoeg. Mijn drinkflesje bood nog enig soelaas maar ook dat bleek al gauw verdampt. Veel roeren en klaar was Kees. Afgieten was niet nodig. Dat was op het nippertje. Met de spaghettisaus had ik een probleem van een andere orde. De doosjes bleken nog diepgevroren en ik moest het doen met een heel klein kookpotje. In twee keer dus en ook weer veel roeren. Mijn specialiteit. Even proeven of de saus wel warm genoeg was en ik had prijs. Een duidelijke rode vlek in het midden van mijn witte T-shirt. Ik stelde mij al de preek voor bij mijn thuiskomst. Alsof dat nog niet genoeg was, had ik na het proeven mijn mondmasker weer voor de mond geduwd. Resultaat: een duidelijk zichtbare rode vlek ter hoogte van mijn lippen. Iedereen zou kunnen raden wat ik had gegeten. Gelukkig had ik nog een voorraad nieuwe in de auto.

Enfin, de spaghetti geraakte toch klaar. Meer nog, de bemanning loofde mijn kookkunsten. Ze moesten eens weten … Trouwens, die pluim moeten we volledig op de hoed steken van kokkin Anik.

Na de middag kozen we weer het ruime sop voor een iets langere tocht waarbij Robbe voor het eerst kennis maakte met overstag gaan. De coördinatie tussen de leden van de bemanning kon nog beter maar daarom noemen we dit ook een oefendag.

Na een aantal lussen varen we terug binnen. Met de vele wind en de sterke stroming een moeilijk maneuver dat ervaren rot Luk feilloos uitvoerde. Na de gebruikelijke karweitjes na zo’n tocht nam Luk afscheid van ons met de nodige complimenten. Een verdere samenwerking in de toekomst zag hij zeker nog zitten.

Op het binnenpleintje van deze morgen, zagen we de andere ploegen weer terug en uit hun reacties kon ik opmaken dat ook zij tevreden konden terugblikken op het verloop van deze mooie dag.

Spijtig dat iedereen zo vroeg terug zijn eigen weg moest gaan, maar het zijn nu eenmaal bijzondere tijden. Ooit wordt het weer zoals vroeger, misschien zelfs beter. Veel geduld is de boodschap!

[fusion_builder_container hundred_percent=”no” hundred_percent_height=”no” hundred_percent_height_scroll=”no” hundred_percent_height_center_content=”yes” equal_height_columns=”no” menu_anchor=”” hide_on_mobile=”small-visibility,medium-visibility,large-visibility” status=”published” publish_date=”” class=”” id=”” link_color=”” link_hover_color=”” border_size=”” border_color=”” border_style=”solid” margin_top=”” margin_bottom=”” padding_top=”” padding_right=”” padding_bottom=”” padding_left=”” gradient_start_color=”” gradient_end_color=”” gradient_start_position=”0″ gradient_end_position=”100″ gradient_type=”linear” radial_direction=”center center” linear_angle=”180″ background_color=”” background_image=”” background_position=”center center” background_repeat=”no-repeat” fade=”no” background_parallax=”none” enable_mobile=”no” parallax_speed=”0.3″ background_blend_mode=”none” video_mp4=”” video_webm=”” video_ogv=”” video_url=”” video_aspect_ratio=”16:9″ video_loop=”yes” video_mute=”yes” video_preview_image=”” filter_hue=”0″ filter_saturation=”100″ filter_brightness=”100″ filter_contrast=”100″ filter_invert=”0″ filter_sepia=”0″ filter_opacity=”100″ filter_blur=”0″ filter_hue_hover=”0″ filter_saturation_hover=”100″ filter_brightness_hover=”100″ filter_contrast_hover=”100″ filter_invert_hover=”0″ filter_sepia_hover=”0″ filter_opacity_hover=”100″ filter_blur_hover=”0″][fusion_builder_row][fusion_builder_column type=”1_1″ layout=”1_1″ spacing=”” center_content=”no” link=”” target=”_self” min_height=”” hide_on_mobile=”small-visibility,medium-visibility,large-visibility” class=”” id=”” hover_type=”none” border_size=”0″ border_color=”” border_style=”solid” border_position=”all” border_radius=”” box_shadow=”no” dimension_box_shadow=”” box_shadow_blur=”0″ box_shadow_spread=”0″ box_shadow_color=”” box_shadow_style=”” padding_top=”” padding_right=”” padding_bottom=”” padding_left=”” margin_top=”” margin_bottom=”” background_type=”single” gradient_start_color=”” gradient_end_color=”” gradient_start_position=”0″ gradient_end_position=”100″ gradient_type=”linear” radial_direction=”center center” linear_angle=”180″ background_color=”” background_image=”” background_image_id=”” background_position=”left top” background_repeat=”no-repeat” background_blend_mode=”none” animation_type=”” animation_direction=”left” animation_speed=”0.3″ animation_offset=”” filter_type=”regular” filter_hue=”0″ filter_saturation=”100″ filter_brightness=”100″ filter_contrast=”100″ filter_invert=”0″ filter_sepia=”0″ filter_opacity=”100″ filter_blur=”0″ filter_hue_hover=”0″ filter_saturation_hover=”100″ filter_brightness_hover=”100″ filter_contrast_hover=”100″ filter_invert_hover=”0″ filter_sepia_hover=”0″ filter_opacity_hover=”100″ filter_blur_hover=”0″ last=”no”][fusion_text columns=”” column_min_width=”” column_spacing=”” rule_style=”default” rule_size=”” rule_color=”” hide_on_mobile=”small-visibility,medium-visibility,large-visibility” class=”” id=”” animation_type=”” animation_direction=”left” animation_speed=”0.3″ animation_offset=””]

Het zijn rare tijden. Voor iedereen, maar ook voor wie houdt van zeilen. Covid-19 heeft ervoor gezorgd dat de meerderheid van de zeilboten ondanks het mooie weer nog steeds op het droge liggen. Wie zijn zeiljacht nog een extra beurt moet geven, kan er niet bij geraken. Geen noodzakelijke verplaatsing, dat weten we ondertussen allemaal. En wie wel in het water ligt, krijgt verbod om nog op zee te gaan.

Ook voor onze zeilploeg heeft het coronavirus nogal wat roet in het eten gestrooid.

De geplande lessenreeks is zo goed als af. Virtueel zeilen is de specialiteit van Kristof. Jammer genoeg heb ik dat gemist, want ik zat op dat moment in Parijs. Toen kon dat nog.
Bij de uitleg over zeilmanoeuvres liet Cedric duidelijk merken dat hij dit als ervaren zeilinstructeur al meer gedaan heeft. Lieven nam het moeilijke stuk over de fysica van het zeilen voor zijn rekening. Vooral zijn uitgebreid assortiment didactisch materiaal sprak tot de verbeelding: van emmers met water en botervlootjes tot drinkbekertjes voor kleuters. Zeer aanschouwelijk!

Tot nu hebben we bij onze vernieuwde zeilploeg veel enthousiasme gemerkt. Om de temperatuur warm te houden in coronatijden worden door onze creatieve begeleiders Kristof, Lieven en Cedric filmpjes gemaakt. Zo kan de cursus toch afgewerkt worden en krijgen de deelnemers de mogelijkheid om te blijven oefenen, zij het dan van thuis uit. Het zijn cracks, niet alleen in en op het water!

Lieven heeft al een paar filmpjes klaar. Prachtig om zien hoe hij een zeilpak aanprijst. Hij heeft echt zijn roeping gemist: topverkoper in een kledingzaak. En als Jeroen Meus geen inspiratie meer heeft voor een dagelijks kookprogramma zou Lieven een aardig alternatief kunnen zijn!

De geplande examens? Zorgen voor later.

Normaal gezien zouden we voor het eerst kennis maken met de kleinzeilerij. Instructeur Cedric had in de paasvakantie een volle dag geregeld in de Sint-Pietersplas nabij Brugge. Geen golven en getijden, alleen maar water en wind. Niet met zeiljachten van een paar ton maar met een Catsy, een tweemans bootje, of met een iets grotere RS Vision. Ideaal naar het schijnt om windgevoel te kweken omdat zo’n bootje heel snel reageert en elk verkeerd manoeuvre onmiddellijk afgestraft wordt. Weliswaar onder heel veilige omstandigheden.
Maar om heel begrijpelijke redenen kan dat nu niet doorgaan. Heel spijtig!

Ook de praktijkdag op 1 mei komt op de helling te staan. Altijd een topmoment want een hele dag op zee! Het is echter een geruststelling te weten dat er al minstens drie boten klaar liggen om met ons uit te varen van zodra het weer kan: de Da Capo, Vitamin Sea en de Mayluni. Heel waarschijnlijk komt daar binnenkort ook de Bejan bij. Ik vermoed dat ons nieuwe ploegje zit te popelen om er in te vliegen. Hoop doet leven!

Joost

[/fusion_text][/fusion_builder_column][/fusion_builder_row][/fusion_builder_container]

Wat een verheugende vaststelling: in de Vlaamse Yachthaven van Nieuwpoort is de zeilploeg van de Burgerschool een begrip geworden!

Met zeven waren we afgereisd naar Nieuwpoort om deel te nemen aan de tweede Cherry Race, een wedstrijdje onder clubleden. Na een snelle hap, veel tijd is er nooit na de laatste schoolbel en het begin van de race, werden we verdeeld in twee teams: 4 man – 3 man en één vrouw eigenlijk – op de Optitus en 3 man op de Da Capo. Met dat plan trokken we naar de briefing waar het parcours bekend gemaakt wordt. Cedric en Sam – nee, niet die Sam maar onze Samuel – werden als meer ervaren teamleden al snel ingeschreven op de Windglider, een toch wel competitieve deelnemer. In zo’n race worden kleine afstanden afgelegd maar er moeten ook veel manoeuvres uitgevoerd worden. Wie geen mal figuur wil slaan, kan dan wel wat ervaren zeilers gebruiken. De deal was nog maar net rond toen Lieven opnieuw werd aangesproken om nog een bemanning af te leveren. Helaas waren al onze leden reeds onder dek (dak). Straks moeten we nog geld vragen om mee te mogen!

[image src=”2019/05/2019_Cherry2-38.jpg” width=”400″ align=”center” frame=”style4″]

Robin en ikzelf monsterden aan op de Da Capo en vervoegden daar schipper Bert en collega Pieter. Zijn kajuitzeiljacht lag maar enkele meters verder maar, je kan het al raden, zonder bemanning.

Bert was zoals gewoonlijk goed voorbereid en we konden als eerste het ruime sop kiezen richting drie gele boeien, de afgesproken startplaats. De laatsten zullen de eersten zijn, wel bij ons was het net andersom. Dat zal niet aan de schippers gelegen hebben – zij maakten veel indruk op ons – en maar een klein beetje aan Robin en mij. Toegegeven, het overstag gaan en het gijpen hadden we toch wat vlotter moeten kunnen. Maar laat mij andere verzachtende omstandigheden inroepen. De Da Capo is een prachtige boot, misschien wel de mooiste van de race, maar het is een cruiser en geen wedstrijdboot. Hij ligt heel stabiel op het water en is zeer luxueus. Dat betekent wel veel extra gewicht en dat gaat een beetje ten koste van de snelheid. Bovendien is Bert terecht heel voorzichtig. Als je 6 zeiljachten op een zakdoek rond een boei ziet draaien om in een gunstige startpositie te liggen, dan houd je wel even de adem in. De Da Capo houdt zich dan wijselijk wat op de achtergrond.

[image src=”2019/05/2019_Cherry2-43.jpg” width=”400″ align=”center” frame=”style4″]

Start. Heerlijk om zoveel zeilboten zo dicht bij elkaar te zien varen. Impressionant was ook het moment waarbij de NiNix ons na het ronden van een boei rakelings kruiste. De uitgestrekte hand van Pieter werd maar nipt gemist door een bemanningslid van de NiNix!
Bij de herstart waren we goed weg en konden we onze positie nagenoeg aanhouden. Bij invallende duisternis werd het snel frisser en werd besloten om binnen te varen. Eenmaal aangemeerd begint het gebruikelijke werk: touwen opschieten, zeilen netjes vouwen, zeewater afspuiten van de romp, de huik over de zeilen trekken, … De rits van die huik was trouwens op twee plaatsen losgescheurd en moest genaaid worden. Bert, blijkbaar van alle markten thuis, beweerde dat de volgende dag zelf te klaren. Volgende keer (als ik nog mee mag) ga ik zeker op inspectie!

[image src=”2019/05/2019_Cherry2-55.jpg” width=”400″ align=”center” frame=”style4″]

Joost

Her en der steken de paasbloemen hun kop boven de grond. In de tuinen en in grasbermen fleuren krokussen in alle kleuren onze dag op. Vogeltjes van allerlei pluimage fladderen vrij en onbezorgd heen en weer, mijn voerderhuisje ongemoeid latend. Nog maar februari en toch lijkt het buiten precies lente.
En de zeilende mens? Die ontwaakt uit zijn winterslaap. Een gouden tip voor volgend zeiljaar: zoals elke sportclub met naam en faam – na onze nominatie voor het Sportgala van Roeselare zijn we dat nu toch ook – een winterstage inlassen in een of ander warm resort aan de Middellandse Zee, Portofino bijvoorbeeld.
Hoe dan ook, we zijn nog maar pas uit het ei en we moeten al vliegen. Daar zorgt stichter en bezieler Lieven wel voor. Zeilen controleren voor eventuele herstellingen, een les schiemanswerk, bezoek aan de Belgian Boat Show en tenslotte een huldiging op het schoon verdiep van ’t stad (Roeselare voor alle duidelijkheid), dat kan al tellen als opwarmertje.

Op een voor velen op zaterdag ontiegelijk vroeg uur – om ons niet helemaal belachelijk te maken verzwijg ik het precieze uur – vertrekken acht leden en begeleiders naar de Expo van Gent voor een bezoek aan de Belgian Boat Show. Daar ter plaatse sluit onze nieuwe aanwinst, zeilinstructeur Cedric, zich bij ons aan. Doel van ons bezoek: ons voorstellen aan enkele sponsors, voor het eerst in onze (marine?) blauwe hoodies, onze kennis van de zeilterminologie aanscherpen bij de gepresenteerde boten en natuurlijk om ons te vergapen aan al dat moois.
Lieven is een meester in het verzorgen van relaties en door zijn bemiddeling krijgen we allen van VAREN, het vaktijdschrift voor zeilers bij uitstek, een nieuw blauw petje dat perfect accordeert met onze nieuwe hoodies. Op de beurs zijn we nu “man met de pet” en “vrouw met de pet”. Ook wij vinden gendergelijkheid belangrijk!

Bij een boekenstandje kon je voor een prikje boeken kopen: 1 cent per gram. Cedric en Kristof vonden al snel een boek voor specialisten. Ook ik wilde mij niet onbetuigd laten, deze keer niet geremd door mijn vrouw die mij meestal op de valreep behoedt voor dwaze en onbezonnen waardeloze aankopen, en koos een licht exemplaar met een al even lichte titel “leren zeilen”. Ik had al een halve euro klaar en dacht nog wat wisselgeld terug te krijgen. “Twee euro” klonk het bij de Hollandse verkoper. Heel gênant, ik moest nog snel op zoek naar meer. Afzetters, dacht ik. Bleek dat ik bij een snelle schatting een nulletje gemist had. En dat voor iemand die in een ver verleden nog wiskunde aangeleerd heeft! Opnieuw rode kaken.

Uiteraard waren er ook nog boten. Veel zelfs. En toch bleven we een beetje op onze honger zitten. Heel veel motorengeweld, slechts een handvol zeiljachten. En dan noch zonder masten en zeilen! Dat is precies een kip zonder kop. Maar het moet gezegd, wat er stond was fraai. Ons groepje nestelde zich in de luxueuze kajuit van een Domani S30 waar we een gezellige babbel hadden met de Belgische bouwer Michel Goddaert. Wij vol bewondering voor zijn ontwerp, hij met veel respect voor ons zeilproject. Een volledig Belgische zeilboot met een elektrische motor. Dus, Anuna De Wever, volledig klimaatneutraal!
[image src=”2019/02/BBS_2019-15.jpg” width=”400″ align=”center” frame=”style4″] En wat hebben we geleerd? In mijn geval de nummerplaat van mijn auto. Om van de parking af te raken, moet eerst een vignetje uitgeprint worden in zo’n automatische betaalterminal. Al snel werd gevraagd om de nummerplaat in te geven en geen van beide chauffeurs bleek die te kennen (ik was dus gelukkig niet alleen). Toen dat probleempje na een korte wandeling opgelost was, kon ik zelfs met leesbril amper zien wat op het scherm stond – het mooie lentezonnetje verwijt ik niets – en met mijn dikke vingers duwde ik nog eens het verkeerde nummer in. Het zal je misschien verbazen, maar we zijn toch kunnen vertrekken. Dit voorval bewijst nog maar eens hoezeer een man van zijn vrouw (mijn copiloot) afhankelijk is. Ik spreek hier in naam van mezelf, vooraleer ik heel de mannenwereld op mijn dak krijg!

Wie met een zeilboot een trip maakt, is afhankelijk van de weerelementen en de stromingen. Daarom is het heel moeilijk om een strikt schema te volgen. Waar en vooral wanneer zijn dan heel rekbare begrippen. Wat ik hier heel bizar vind, is dat dit blijkbaar bij onze meest ervaren schipper Lieven ook werkt op het land. Ik had mijn vrouwtje beloofd om rond 13.00 uur thuis te zijn, net op tijd om de voeten onder tafel te schuiven. Ik heb alleen moeten eten!
Voor alle duidelijkheid, het is allemaal wel goed gekomen!
Na elke grijze wolk zit blauwe lucht.

Joost Desmet

Pssssssjieuw… daar gaat de eerste vuurpijl. Recht omhoog, daarna langzaam neerdwarrelend tot vlak bij een groepje bomen rond een poel. De omgeving kleurt er mooi rood en overal hangt een mysterieuze walm.

Pssssssjieuw… ook de tweede schiet weg. Nog hoger en gedreven door de wind vliegt hij de andere kant op om slechts heel langzaam uit te doven in de verte. Zo’n vuurpijl legt in enkele seconden tijd toch wel een behoorlijke afstand af. Bij het volgen van die lichtgevende gloed van hoop konden we tegelijk een prachtige sterrenhemel waarnemen.

[fancy_header type=”style2″ letter_in_animation=”1″]De vuurpijlen schieten 300 m hoog, en branden daarna 40 seconden met een lichtsterkte van 30 000 cd (candle power). Ze zijn zichtbaar tot 30 zeemijl. (56km)[/fancy_header]

Na enkele weken te moeten wachten op de nodige vergunning, kreeg ons zeilteam de unieke kans om noodsignalen uit te testen die als laatste redmiddel kunnen ingezet worden op zee. Deze activiteit kadert in een lessenreeks waarvan Les 7: veiligheid en preventie op een zeilschip. Om de theorie in de praktijk te testen werden rookpotten, handtakels en vuurpijlen ontstoken. Ter gelegenheid nam Pieterjan zijn ex-brandweerwagen van stal om het team richting Handzame te sturen, naar het afgelegen terrein bij boer Karel.

[image src=”2018/12/Noodsignalen2018-11.jpg” width=”600″ align=”center” frame=”style4″]

Deze uitzonderlijke gelegenheid spreekt blijkbaar jong en oud aan. Anik en Kristof lieten zich niet pramen en ook zoon Francis liet zich niet onbetuigd. Overal hing rook met vooral roodgekleurde dampen. Laure voelde zich zoals gewoonlijk als een vis in het water – aan wal deze keer – en stond bijna te dansen middenin een rookgordijn. Paulina, met de veiligheidsbril op het voorhoofd, draaide zich op vraag van een domme fotograaf in de wind (nooit doen !), de fakkel te hoog in de handgreep waardoor haar handschoenen na enige tijd heel warm werden. Robin zag zijn exemplaar snel korter worden, werd ongerust en wilde er zo rap mogelijk vanaf. Enfin, veel ambiance! En gelukkig bleef de EHBO-kit onaangeroerd

[fancy_header type=”style2″ letter_in_animation=”1″]De handtakels hadden een lichtsterkte van 10 000 tot 15 000 cd (candle power), gedurende 60 seconden en zijn zichtbaar tot 15 zeemijl (28km).[/fancy_header] [image src=”2018/12/Noodsignalen2018-58.jpg” width=”600″ align=”center” frame=”style4″]

Met dank aan de gemeente Kortemark en boer Karel om deze activiteit mogelijk te maken.

Dhr. Joost Desmet

Zaterdag zijn we met enkelen van ons zeilteam Lieven een handje komen toesteken om zijn Optitus klaar te maken voor een mogelijks vrieskoude winter.

Een opmerkelijk beeld: de Optitus staat al op het land op zijn bok, enkel nog te bereiken met een lange ladder tegen de achtersteven met aan de voet twee paletten met daarop 4 paar schoenen netjes op een rij (het versleten paar is dat van mij).

Van het weer hebben we niet te klagen: geen druppel regen en ook geen ijzige wind. Prima weer dus om aan zee de buitenlucht te snuiven.

Wat is onze taak? Alles wat los zit of losgemaakt kan worden, moet overwinteren op een droge, warme plek, meestal op de zolder bij Lieven thuis. Teveel om op te noemen: zeilen, touwen, instrumenten, kussens, zeekaarten, …  Lieven en Kristof spenderen nogal wat tijd aan het demonteren van de schroef en de helmstok, Robin en ikzelf doen eerder het eenvoudige werk.

Koffiepauze! Dubbel genieten: van de koffie én van de pauze. Driedubbel eigenlijk, want bij de koffie hoort ook een koekje. Wel, de koffie liet behoorlijk op zich wachten. Eerst wilde de fluitketel niet fluiten met een kombuis vol damp als gevolg, daarna wilde de koffie niet lopen. Zelfs leerlingen zijn niet zo tegendraads! Wie er uiteindelijk geproefd heeft of wie over een goed reukorgaan beschikt, weet ik niet maar in elk geval werd de koffie ondrinkbaar verklaard. De leidingen waren namelijk voordien met antivries gevuld …

Het duister was al geruime tijd ingetreden toen de ladders aan de ketting werden gelegd en de remorque aangekoppeld. In Roeselare werden we verwend door de vrouw des huizes met een overheerlijke spaghetti, begeleid door een al even gesmaakt Siciliaans wijntje. Meer moet dat niet zijn! Een perfecte afsluiter voor een werkdag die nooit zo heeft aangevoeld.

En ik was op tit tus.

Joost Desmet

Na eerdere tochten bij rustig weer ging het zeilteam van de Burgerschool deze keer met 4 beaufort (en misschien zelfs meer) de zee op. Op een bepaald moment haalden we meer dan 9 knopen. De Da Capo stampte op de golven, het zeewater overspoelde het voordek en de spatten vlogen ons in het aangezicht. Wij – op de hoge hangboord – zagen Yentl precies een paar meter lager zitten. Wat een schitterende ervaring!
Het andere schip van ons team, de Windglider, hebben we niet veel gezien tot het vervaarlijk ons pad kruiste en rakelings langs onze achtersteven voorbij schoot. Sneller dan wij, maar wat wil je met zo’n naam!
Schipper Bert bleef in alle omstandigheden de rust zelf, ook als wij amateurtjes de manoevers wat te traag uitvoerden. Robin kon aan de winch zijn spierballen testen en ervaren Alexander was alomtegenwoordig. Zijn gezicht zag rood van de inspanning.
Zo’n weer en zo’n bemanning, dat smaakt naar meer!
Joost Desmet

Na de theorie de praktijk: zo gaat het toch meestal. Voor ons team – vandaag zijn we met tien – staat een oefendag geprogrammeerd. Voor de meesten van ons voor het eerst als actief bemanningslid op een zeilboot.

Na een kort bezoek aan sponsor Polydesign worden we in de jachthaven van Nieuwpoort verdeeld over drie kajuitjachten, voor de gelegenheid varend onder de vlag van Beta Marine: de Beyan van schipper Jan, de Elentas II van Elie en nieuwkomer Enjoy Life van Luk.

Als recreatief sporter in mijn jeugd en als klusjesman nadien heb ik toch enige handigheid bewezen en dus scheep ik boordevol vertrouwen in op de Beyan. Viel dat effen tegen! Probeerde ik als stuurman de reflexen van Jan te testen? Wel die zijn nog heel, heel goed! Want ik had de helmstok nog niet lang in handen of ik stuurde de Beyan recht op het staketsel af. Jan kon nog net een ramp voorkomen. Weg vertrouwen. Dat Jan mij nadien die helmstok nog in handen durfde geven, vind ik onbegrijpelijk. Achteraf gezien is dit voorval misschien niet zo verwonderlijk. Als mijn copiloot, mijn madam dus, in de auto plots roept: “Hier naar rechts”, dan draai ik gegarandeerd naar links. Niet dat ik per se averechts wil doen, maar ik mis dus wat gevoel voor richting. Dus Jan, vergeef me!

Bij de scouts heb ik leren sjorren, je weet wel: van die constructies maken met palen en touwen. Op vakantie in de Ardennen was mijn favoriete bezigheid vlotten bouwen met alles dat ik ter plaatse kon vinden. Dus een knoop leggen? Een fluitje van een cent! Tot je een fender in je handen krijgt en een mastworp moet maken aan zo’n dunne zeereling. Je ziet de knoop nauwelijks en dat zware stootkussen trekt de knoop al strak nog voor hij af is. Als je dat dan door de schippers spelenderwijs ziet doen, dan je besef je: ik heb nog veel, heel veel te leren! Een rare gewaarwording voor een 55-plusser.

[image_carousel width=”50%” autoplay=”1″ autoplay_timeout=”5000″ loop=”1″] [image src=”2018/04/Oefendag_2018_deel2-33.jpg” width=”300″ align=”center” frame=”style4″] [image src=”2018/04/Oefendag_2018_deel2-34.jpg” width=”300″ align=”center” frame=”style4″] [image src=”2018/04/Oefendag_2018-41.jpg” height=”300″ align=”center” frame=”style4″] [/image_carousel]

Bijna zou je nog gaan denken dat ik deze dag niet leuk vond. Wel integendeel. Ik heb alleen maar blije gezichten gezien en dat doet deugd. Hoe kan het ook anders met zo’n aanbod bij zo’n schitterend weer. Verder heb ik jongeren aan het werk gezien die de knepen van het vak al duidelijk meer in de vingers hebben. Er is talent in deze groep! En tot slot een dankwoordje voor onze schippers Jan, Elie en Luk! Niet alleen omdat ze het risico wilden nemen om hun dure materiaal in onze handen te geven, maar evenzeer omwille van de enorme bereidheid om van ons betere zeilers te maken. Dus Jan, Elie en Luk: een dikke merci van het hele team! En speciaal voor Elie: je hebt nog wat ontbijtkoeken van ons tegoed!

[image src=”2018/04/Oefendag_2018-37.jpg” width=”400″ align=”center” frame=”style4″]

Tot slot nog een dikke merci aan Merel Boucneau die als dochter van zo’n ervaren zeebonk maar al te goed wist dat je van al dat varen grote honger krijgt. De verse spaghettisaus die ze de dag ervoor voor de ploeg had bereid heeft ons wel gesmaakt!

Joost Desmet

Donderdag 19 mei om 12.15 uur: het ‘zeilkot’ wordt omgetoverd tot examenlokaal. Druppelsgewijs komen de slachtoffers van dienst binnen: 4 leerkrachten en 6 leerlingen. De twee examinatoren zien er opvallend goed gemutst uit. Merken we daar enige sadistische trekjes?

In spanning wachtend op de vragenbladen moet ik terugdenken aan de leraarskamer deze voormiddag. Bij een aantal collega’s was er nog net geen angstzweet te merken – ‘t was er nochtans het weer voor – maar er was wel duidelijk meer nervositeit dan anders: tafels vol blaadjes over de zeilcursus in de hoop op het allerlaatste nog iets goed te maken, een verloren klamp, touwtjes her en der … Dan weer klinkt het zo: “Moeten we de paalsteek kennen?” Dit komt mij als leraar toch zo vertrouwd voor!

Dan wordt het stil en worden de hersenen aan het werk gezet. Hoe het de anderen vergaan is, weet ik niet zo goed want zoals je van een leerkracht mag verwachten, heb ik vooral mijn blad in het oog gehouden. Ondertussen werden ook onze praktische vaardigheden getest: knopen maken bijvoorbeeld. Ter plaatse werden ongetwijfeld veel nieuwe knopen uitgevonden maar achteraf werd elke knoop ook weer vlot ontward. Veelbelovend! Ook virtueel zeilen werd getest op een tablet. Wat ik dat bootje allemaal heb laten doen… Enfin, het was toch niet echt en dus geen man overboord.

Hebben, zoals de traditie het wil, mijn collega’s en zeilers in spe na afloop de bloemetjes buiten gezet? Mogelijks. Ikzelf heb mij in mijn tuin neergezet, naar de bloemetjes gekeken en deze tekst op papier gezet.

Joost Desmet