Wat een verheugende vaststelling: in de Vlaamse Yachthaven van Nieuwpoort is de zeilploeg van de Burgerschool een begrip geworden!

Met zeven waren we afgereisd naar Nieuwpoort om deel te nemen aan de tweede Cherry Race, een wedstrijdje onder clubleden. Na een snelle hap, veel tijd is er nooit na de laatste schoolbel en het begin van de race, werden we verdeeld in twee teams: 4 man – 3 man en één vrouw eigenlijk – op de Optitus en 3 man op de Da Capo. Met dat plan trokken we naar de briefing waar het parcours bekend gemaakt wordt. Cedric en Sam – nee, niet die Sam maar onze Samuel – werden als meer ervaren teamleden al snel ingeschreven op de Windglider, een toch wel competitieve deelnemer. In zo’n race worden kleine afstanden afgelegd maar er moeten ook veel manoeuvres uitgevoerd worden. Wie geen mal figuur wil slaan, kan dan wel wat ervaren zeilers gebruiken. De deal was nog maar net rond toen Lieven opnieuw werd aangesproken om nog een bemanning af te leveren. Helaas waren al onze leden reeds onder dek (dak). Straks moeten we nog geld vragen om mee te mogen!

[image src=”2019/05/2019_Cherry2-38.jpg” width=”400″ align=”center” frame=”style4″]

Robin en ikzelf monsterden aan op de Da Capo en vervoegden daar schipper Bert en collega Pieter. Zijn kajuitzeiljacht lag maar enkele meters verder maar, je kan het al raden, zonder bemanning.

Bert was zoals gewoonlijk goed voorbereid en we konden als eerste het ruime sop kiezen richting drie gele boeien, de afgesproken startplaats. De laatsten zullen de eersten zijn, wel bij ons was het net andersom. Dat zal niet aan de schippers gelegen hebben – zij maakten veel indruk op ons – en maar een klein beetje aan Robin en mij. Toegegeven, het overstag gaan en het gijpen hadden we toch wat vlotter moeten kunnen. Maar laat mij andere verzachtende omstandigheden inroepen. De Da Capo is een prachtige boot, misschien wel de mooiste van de race, maar het is een cruiser en geen wedstrijdboot. Hij ligt heel stabiel op het water en is zeer luxueus. Dat betekent wel veel extra gewicht en dat gaat een beetje ten koste van de snelheid. Bovendien is Bert terecht heel voorzichtig. Als je 6 zeiljachten op een zakdoek rond een boei ziet draaien om in een gunstige startpositie te liggen, dan houd je wel even de adem in. De Da Capo houdt zich dan wijselijk wat op de achtergrond.

[image src=”2019/05/2019_Cherry2-43.jpg” width=”400″ align=”center” frame=”style4″]

Start. Heerlijk om zoveel zeilboten zo dicht bij elkaar te zien varen. Impressionant was ook het moment waarbij de NiNix ons na het ronden van een boei rakelings kruiste. De uitgestrekte hand van Pieter werd maar nipt gemist door een bemanningslid van de NiNix!
Bij de herstart waren we goed weg en konden we onze positie nagenoeg aanhouden. Bij invallende duisternis werd het snel frisser en werd besloten om binnen te varen. Eenmaal aangemeerd begint het gebruikelijke werk: touwen opschieten, zeilen netjes vouwen, zeewater afspuiten van de romp, de huik over de zeilen trekken, … De rits van die huik was trouwens op twee plaatsen losgescheurd en moest genaaid worden. Bert, blijkbaar van alle markten thuis, beweerde dat de volgende dag zelf te klaren. Volgende keer (als ik nog mee mag) ga ik zeker op inspectie!

[image src=”2019/05/2019_Cherry2-55.jpg” width=”400″ align=”center” frame=”style4″]

Joost

Een maand vloog voorbij sinds de oefendag begin april. Het was ons sindsdien nog niet gelukt om terug het ruime sop te kiezen. Niet dat we hadden stilgezeten binnen het zeilteam, want tijdens onze wekelijkse rendez-vous leerden we o.a. bij over ‘betonning’ en ‘oosterlengte / noorderbreedte’. Op de schoolbank bij mijnheer Desmet voelde ik mij precies terug 17 (mijn uitdijende grijze haren even weggedacht).

Hoewel we constant bijleerden, lonkte het geluid van voortstuwende water en gierende wind. We stonden dan ook al een heel eindje te popelen om terug zeilen te hijsen, schoten aan te halen, zeilen te trimmen, … Met heel veel goesting vertrokken we richting Nieuwpoort voor onze eerste CherryRace van het seizoen.

Mooi op tijd hadden vonden we nog vlot de tijd om een stevige maaltijd naar binnen te spelen. Die hotdogs met “sauerkraut” smaakten ons! Al snel werden de boten verdeeld. Met pretlichtjes in zijn ogen offerde dhr. Neyts zich op om mee te varen met de ‘Ninix’, een 45-voet lang wedstrijdjacht dat enkele van onze teamleden wou meenemen. Laure en onze Samuel lieten deze kans ook niet liggen.
[image src=”2019/05/2019_Cherry1_deel4-24.jpg” width=”560″ align=”center” frame=”style4″]

Laat ze maar doen, dacht ik. Ik wist immers maar al te goed dat we op de Optitus met een topteam zaten: dhr. Boucneau, Alexander, ikzelf en Robin! Dat moest wel vuurwerk geven. Ik had mij immers ontzettend goed voorbereid: met nieuwe pillen tegen zeeziekte, een gewassen zeilpak, gembersnoepjes, een hele dag ontwijken van koffie, … moesten we helaas toch vaststellen dat er geen golven te bespeuren waren. Gelukkig nog net een beetje wind, maar ziek gingen we er niet van worden. Dendju, die koffie had toch kunnen smaken deze morgen.

Bij zo’n wedstrijd draait alles natuurlijk om een vlotte start. Terwijl dhr. Neyts vanachter het stuurwiel zat te dromen op zijn superjacht, was onze fysicus, Alexander, al terug calculaties aan het maken en bedacht hij hoe we met de juiste fysieke krachten op het correcte moment die startlijn zouden doorklieven.
[image src=”2019/05/2019_Cherry1-19.jpg” width=”560″ align=”center” frame=”style4″]

Dhr. Boucneau zette ondertussen samen met Robin alles op alles om straks zijn spinnaker nog eens te kunnen bovenhalen. En tussendoor hoorden we in de drukte aan de startlijn ook nog iets over dat de Optitus geen trage boot zou zijn?

Eindelijk het verlossende startsein, en meteen laat de Optitus zien tot wat ze in staat is. Meteen werd duidelijk dat dit een leuke wedstrijd wordt. Vele boten waren gewaagd aan elkaar en de afstand tussen de verschillende deelnemers bleef nooit ver uit. In de verte dook de Beyan op (dhr. Desmet en schipper Jan genoten van de wedstrijd op hun eigen manier). Wie de Beyan kent, weet dat dit schip wind nodig heeft, veel wind en net dat ontbrak er nu aan. De andere schepen maken zich stilaan klaar om die eerste boei te ronden. Na de nodige calculaties wist onze Alexander de boei op schitterende manier te ronden, waardoor het even leek of de anderen geen schijn van kans zouden maken tijdens deze wedstrijd. Maar toen we voor de wind begonnen te varen leek het maar beter om die spinnaker eens van stal te halen. Daar had dit team echter nog niet op getraind, kostbare seconden gingen verloren, maar we lieten de Optitus schitteren met haar blauwe Spinnakerzeil. Ikzelf had ondertussen de touwtjes van dit prachtige zeil letterlijk in handen en bespeelde de wind, als een klein jongetje dat op het strand zijn vlieger oplaat. Hoe schoon en sierlijk dit schouwspel ook was, toch moesten we dat enorme zeil terug in die schijnbaar veel te kleine zak zien te proppen, zonder dat er ook maar een spatje water mee in contact kwam. Misschien toch snel genoeg beginnen om dat zeil terug binnen te halen, en ja achteraf gezien bleek net iets te snel. De Ninix met zijn enorme zeilen (ze leken wel van goud), nam ons beetje zon weg toen het ons in de laatste meters voorbijstoof, terwijl hun stuurman breed glimlachte richting de Optitus? Tja, het is dhr. Neyts gegund! We hadden zowiezo allen genoten van deze spannende wedstrijdwending.
[image src=”2019/05/2019_Cherry1-49.jpg” height=”400″ align=”center” frame=”style4″]

Terug richting de veilige haven genoten we na van een roodgloeiende zon die verdween in de zee, terwijl we onder 2 reusachtige regenbogen leken binnen te varen.
[image src=”2019/05/2019_Cherry1_deel3-12.jpg” width=”560″ align=”center” frame=”style4″] Na het aftuigen zakten we zoals elke zeiler af naar de bar om onze ervaringen nog eens met menig schipper uit te wisselen. Tja, ze beginnen de Burgerschool hier al goed te kennen …
[image src=”2019/05/2019_Cherry1_deel2-29.jpg” width=”560″ align=”center” frame=”style4″]

Kristof