Na de theorie de praktijk: zo gaat het toch meestal. Voor ons team – vandaag zijn we met tien – staat een oefendag geprogrammeerd. Voor de meesten van ons voor het eerst als actief bemanningslid op een zeilboot.

Na een kort bezoek aan sponsor Polydesign worden we in de jachthaven van Nieuwpoort verdeeld over drie kajuitjachten, voor de gelegenheid varend onder de vlag van Beta Marine: de Beyan van schipper Jan, de Elentas II van Elie en nieuwkomer Enjoy Life van Luk.

Als recreatief sporter in mijn jeugd en als klusjesman nadien heb ik toch enige handigheid bewezen en dus scheep ik boordevol vertrouwen in op de Beyan. Viel dat effen tegen! Probeerde ik als stuurman de reflexen van Jan te testen? Wel die zijn nog heel, heel goed! Want ik had de helmstok nog niet lang in handen of ik stuurde de Beyan recht op het staketsel af. Jan kon nog net een ramp voorkomen. Weg vertrouwen. Dat Jan mij nadien die helmstok nog in handen durfde geven, vind ik onbegrijpelijk. Achteraf gezien is dit voorval misschien niet zo verwonderlijk. Als mijn copiloot, mijn madam dus, in de auto plots roept: “Hier naar rechts”, dan draai ik gegarandeerd naar links. Niet dat ik per se averechts wil doen, maar ik mis dus wat gevoel voor richting. Dus Jan, vergeef me!

Bij de scouts heb ik leren sjorren, je weet wel: van die constructies maken met palen en touwen. Op vakantie in de Ardennen was mijn favoriete bezigheid vlotten bouwen met alles dat ik ter plaatse kon vinden. Dus een knoop leggen? Een fluitje van een cent! Tot je een fender in je handen krijgt en een mastworp moet maken aan zo’n dunne zeereling. Je ziet de knoop nauwelijks en dat zware stootkussen trekt de knoop al strak nog voor hij af is. Als je dat dan door de schippers spelenderwijs ziet doen, dan je besef je: ik heb nog veel, heel veel te leren! Een rare gewaarwording voor een 55-plusser.

[image_carousel width=”50%” autoplay=”1″ autoplay_timeout=”5000″ loop=”1″] [image src=”2018/04/Oefendag_2018_deel2-33.jpg” width=”300″ align=”center” frame=”style4″] [image src=”2018/04/Oefendag_2018_deel2-34.jpg” width=”300″ align=”center” frame=”style4″] [image src=”2018/04/Oefendag_2018-41.jpg” height=”300″ align=”center” frame=”style4″] [/image_carousel]

Bijna zou je nog gaan denken dat ik deze dag niet leuk vond. Wel integendeel. Ik heb alleen maar blije gezichten gezien en dat doet deugd. Hoe kan het ook anders met zo’n aanbod bij zo’n schitterend weer. Verder heb ik jongeren aan het werk gezien die de knepen van het vak al duidelijk meer in de vingers hebben. Er is talent in deze groep! En tot slot een dankwoordje voor onze schippers Jan, Elie en Luk! Niet alleen omdat ze het risico wilden nemen om hun dure materiaal in onze handen te geven, maar evenzeer omwille van de enorme bereidheid om van ons betere zeilers te maken. Dus Jan, Elie en Luk: een dikke merci van het hele team! En speciaal voor Elie: je hebt nog wat ontbijtkoeken van ons tegoed!

[image src=”2018/04/Oefendag_2018-37.jpg” width=”400″ align=”center” frame=”style4″]

Tot slot nog een dikke merci aan Merel Boucneau die als dochter van zo’n ervaren zeebonk maar al te goed wist dat je van al dat varen grote honger krijgt. De verse spaghettisaus die ze de dag ervoor voor de ploeg had bereid heeft ons wel gesmaakt!

Joost Desmet

Donderdag 19 mei om 12.15 uur: het ‘zeilkot’ wordt omgetoverd tot examenlokaal. Druppelsgewijs komen de slachtoffers van dienst binnen: 4 leerkrachten en 6 leerlingen. De twee examinatoren zien er opvallend goed gemutst uit. Merken we daar enige sadistische trekjes?

In spanning wachtend op de vragenbladen moet ik terugdenken aan de leraarskamer deze voormiddag. Bij een aantal collega’s was er nog net geen angstzweet te merken – ‘t was er nochtans het weer voor – maar er was wel duidelijk meer nervositeit dan anders: tafels vol blaadjes over de zeilcursus in de hoop op het allerlaatste nog iets goed te maken, een verloren klamp, touwtjes her en der … Dan weer klinkt het zo: “Moeten we de paalsteek kennen?” Dit komt mij als leraar toch zo vertrouwd voor!

Dan wordt het stil en worden de hersenen aan het werk gezet. Hoe het de anderen vergaan is, weet ik niet zo goed want zoals je van een leerkracht mag verwachten, heb ik vooral mijn blad in het oog gehouden. Ondertussen werden ook onze praktische vaardigheden getest: knopen maken bijvoorbeeld. Ter plaatse werden ongetwijfeld veel nieuwe knopen uitgevonden maar achteraf werd elke knoop ook weer vlot ontward. Veelbelovend! Ook virtueel zeilen werd getest op een tablet. Wat ik dat bootje allemaal heb laten doen… Enfin, het was toch niet echt en dus geen man overboord.

Hebben, zoals de traditie het wil, mijn collega’s en zeilers in spe na afloop de bloemetjes buiten gezet? Mogelijks. Ikzelf heb mij in mijn tuin neergezet, naar de bloemetjes gekeken en deze tekst op papier gezet.

Joost Desmet

Op donderdag 5 april en dinsdag 10 april heb ik meegeholpen met het onderhoud aan de Optitus. Toen ik donderdagochtend toekwam in Nieuwpoort en Lieven Boucneau me vertelde wat er nog allemaal moest gebeuren, was ik geschrokken van hoeveel voorbereiding een zeilboot nodig heeft. Maar dat heeft me niet tegengehouden. We zijn met 5 mensen vol goede moed en enthousiasme begonnen.
Het werken aan de boot was leuk en leerrijk.Terwijl we bezig waren hadden we de radio aangelegd en waren we verhalen over het zeilen aan het uitwisselen. We hadden al theorielessen gekregen over het zeilen en voor mij was het eens een goede herhaling om alles op de boot aan te duiden. En wie had ooit gedacht dat ik ooit eens in een bakkist zou kruipen? Ik al helemaal niet! Door te werken aan de boot heb ik niet alleen veel bijgeleerd of herhaald maar ook veel meer goesting gekregen om effectief de zee op te gaan en te zeilen.

Laure Decaluwé