Zaterdag zijn we met enkelen van ons zeilteam Lieven een handje komen toesteken om zijn Optitus klaar te maken voor een mogelijks vrieskoude winter.

Een opmerkelijk beeld: de Optitus staat al op het land op zijn bok, enkel nog te bereiken met een lange ladder tegen de achtersteven met aan de voet twee paletten met daarop 4 paar schoenen netjes op een rij (het versleten paar is dat van mij).

Van het weer hebben we niet te klagen: geen druppel regen en ook geen ijzige wind. Prima weer dus om aan zee de buitenlucht te snuiven.

Wat is onze taak? Alles wat los zit of losgemaakt kan worden, moet overwinteren op een droge, warme plek, meestal op de zolder bij Lieven thuis. Teveel om op te noemen: zeilen, touwen, instrumenten, kussens, zeekaarten, …  Lieven en Kristof spenderen nogal wat tijd aan het demonteren van de schroef en de helmstok, Robin en ikzelf doen eerder het eenvoudige werk.

Koffiepauze! Dubbel genieten: van de koffie én van de pauze. Driedubbel eigenlijk, want bij de koffie hoort ook een koekje. Wel, de koffie liet behoorlijk op zich wachten. Eerst wilde de fluitketel niet fluiten met een kombuis vol damp als gevolg, daarna wilde de koffie niet lopen. Zelfs leerlingen zijn niet zo tegendraads! Wie er uiteindelijk geproefd heeft of wie over een goed reukorgaan beschikt, weet ik niet maar in elk geval werd de koffie ondrinkbaar verklaard. De leidingen waren namelijk voordien met antivries gevuld …

Het duister was al geruime tijd ingetreden toen de ladders aan de ketting werden gelegd en de remorque aangekoppeld. In Roeselare werden we verwend door de vrouw des huizes met een overheerlijke spaghetti, begeleid door een al even gesmaakt Siciliaans wijntje. Meer moet dat niet zijn! Een perfecte afsluiter voor een werkdag die nooit zo heeft aangevoeld.

En ik was op tit tus.

Joost Desmet

Leuk nieuws! Ons zeilproject komt in aanmerking voor schoolsport! Aangezien zeilen een sportactiviteit is die voorkomt op de limitatieve lijst van door Sport Vlaanderen erkende sporttakken en de voorwaarden voldaan zijn om als schoolsport aanzien te worden, kunnen leerlingen die deelnemen aan de door de Burgerschool georganiseerde zeilcursussen en hiervoor een afzonderlijk inschrijvingsgeld betalen een CM-tegemoetkoming van 15,00 euro per kalenderjaar aanvragen.

Leden van het zeilteam die lid zijn van CM en die voor 2018 nog geen sportvoordeel genoten mogen dus het aanvraagformulier bij ons binnenbrengen.

[fancy_header type=”style3″ letter_in_animation=”1″]Wat voorafging[/fancy_header] Lieven had mij weten te overtuigen om mee te varen. Het kwam mij wat ongelegen, want net terug van een lange, verre reis, maar zeilen naar Zeeland wordt echt chill: rustig genieten van het voorbijglijdende landschap, tijd om te zonnen of een boek te lezen, uren zalig nietsdoen. Groot was mijn verbazing toen ik bij thuiskomst vernam dat ik mijn koffer mocht pakken voor een tocht naar Engeland. Veel ervaring heb ik niet, maar toch wist ik dat dit een heel ander zeiltochtje zou worden. Waarmee is aangetoond: Lieven – en bij uitbreiding alle zeilers – draaien met de wind.
[fancy_header type=”style3″ letter_in_animation=”1″]Woensdag, 15 augustus[/fancy_header] Om 8.30 uur- niet eens zo vroeg zal later blijken – vertrekken we uit Nieuwpoort om te profiteren van een gunstige stroming. Schipper Lieven van de Optitus neemt alleen groentjes mee aan boord: Anik en Pieter, en ikzelf. Op de Beyan van Jan schepen Kristof – met al wat vaarbewijzen op zak- en zijn vrouw Veronique in. Eenmaal op zee is de wind behoorlijk krachtig met redelijke golven tot gevolg. Vooral Kristof en Anik zijn bij aankomst in het Franse Gravelines maar wat blij weer vaste grond onder de voeten te voelen. Onderweg konden we vaststellen dat onze verguisde Belgische kust toch vele keren mooier is dan de omgeving van Dunkerque. Hoewel het bijna voortdurend bewolkt was, hadden Pieter en ikzelf al een roze velletje gekregen.
Eerst wat op onze positieven komen met een drankje en een knabbeltje. Daarna volgt de Tour de Gravelines: Jan speelt onze gids en laat ons alle hoekjes van deze bebloemde Vauban-stad zien.
[image src=”2018/09/Zeilvakantie_begeleiders-10.jpg” width=”600″ align=”center” frame=”style3″] [image src=”2018/09/Zeilvakantie_begeleiders-6.jpg” width=”600″ align=”center” frame=”style3″] Daarna kunnen de koks Veronique en Pieter tonen wat ze in hun mars hebben. Wat zij met zo’n beperkte middelen in zo’n kleine ruimte in een mum van tijd klaarspelen, verdient alle respect. Wat eten betreft, zitten we voor volgende dagen goed. Een geruststellende gedachte.
[fancy_header type=”style3″ letter_in_animation=”1″]Donderdag, 16 augustus[/fancy_header] Voor dag en dauw begint onze overtocht naar Engeland. Gravelines ’s éveille als de Beyan en wat later ook de Optitus haast geruisloos de haven uitvaren. Geen deining op het water, geen wolken aan de hemel. Dit wordt een makkie… dachten we.
Na een oefening in het vervangen van het voorzeil – zeer nuttig zal al snel blijken – kiest ook de Optitus het ruime sop. Bij een rood kleurend opkomend zonnetje zien we de Franse kust kleiner en kleiner worden.
[image src=”2018/09/Zeilvakantie_begeleiders-14.jpg” width=”600″ align=”center” frame=”style3″] Al gauw wakkert de wind aan tot 5 Beaufort. Beide zeiljachten klieven door het water en gaan goed schuin. Wat een ervaring!
[image src=”2018/09/Zeilvakantie_begeleiders-19.jpg” width=”600″ align=”center” frame=”style3″] Iets voorbij de “snelweg” – de vaarroute voor de talrijke vrachtschepen – wordt de wind bij momenten zo krachtig dat Lieven beslist om een kleiner voorzeil te zetten. Even later wordt ook het grootzeil gereefd om minder helling te maken. Ondertussen is onze voordekker anik kletsnat van de overslaande golven. Spannend!
Beide jachten komen ongeveer gelijktijdig de haven van Ramsgate binnen. Het aanmeren gaat perfect ondanks een vervelende zijwind. Dit dankzij de uitgebreide briefing vooraf van onze bezorgde zeerot.
De overtocht is in een recordtijd afgewerkt: vijf en een half uur! Zelfs Jan, met ontelbare oversteken op zijn actief, heeft dit nog nooit gekund. Tijd voor koffie en een namiddag in Ramsgate. ’s Avonds bezoeken we de Royal Temple Yacht Club, reeds gesticht in Londen in 1857. Hier voelen wij ons bij een lekkere pint bier al echte zeelui. Nog niet zo lang geleden moest je hier door een lid van de club voorgesteld worden om binnen te mogen.
[image src=”2018/09/Zeilvakantie_begeleiders-37.jpg” width=”600″ align=”center” frame=”style3″] [fancy_header type=”style3″ letter_in_animation=”1″]Zaterdag, 18 augustus[/fancy_header] Na een dagje aan wal waarbij we het vroegere eiland Thanet met lieflijke badplaatsjes als Broadstairs en Margate doorkruist hebben, zeilen we vandaag naar Dover. Een pittig tochtje dat aan de ribben plakt.
Het is al langer geweten dat de Britten rare snuiters zijn, maar wat dan gezegd van het Britse weer. Zo onvoorspelbaar.
We varen uit – zoals altijd met de Beyan als eerste – op vlak water en met amper 10 knopen. Na onze woelige overtocht lijkt dit ook eens leuk. Terwijl we tussen de Goodwin Sands (zandbanken) varen, is er op de Optitus tijd voor een soepje. De kommetjes zijn amper geborgen als de wind komt opsteken. Lieven beslist al snel om de genua te vervangen door een kleinere fok. Anik en Pieter zijn de slachtoffers van dienst en moeten aan het werk helemaal vooraan aan de preekstoel. Tijd voor een schietgebedje en het moment voor een plaagstoot. Lieven zet de gashendel open en de voorsteven duikt herhaaldelijk diep in de golven en bezorgt onze werkmieren een koude douche.
[image src=”2018/09/Zeilvakantie_begeleiders-93.jpg” width=”600″ align=”center” frame=”style3″] [image src=”2018/09/Zeilvakantie_begeleiders-89.jpg” width=”600″ align=”center” frame=”style3″] Met zijn allen in de kuip genieten we even later in stilte van de krachtmeting met moeder natuur. Nog even de stroming in de havenmond trotseren en we kunnen opgelucht ademhalen. Kristof houdt de Beyan maar met moeite op koers, niet zo simpel met metershoge golven en pieken tot 7 Beaufort. De westelijke haventoegang leek toch plots zo smal. Een fantastische ervaring, maar toch blij dat we terug aan wal zijn.
[fancy_header type=”style3″ letter_in_animation=”1″]Zondag, 19 augustus[/fancy_header] Volgens het scheppingsverhaal de zevende dag en dan mag er niet gewerkt worden. Vermits zeilen de voorbije dagen veel weg had van hard labeur, werd beslist om niet te varen. Dat de wind nogal fel tekeer ging met pieken tot 7 à 8 Beaufort, zal ook wel meegespeeld hebben.
Onvoorzien komt er vandaag een rustdag. Jan neemt ons op sleeptouw naar de White Cliffs of Dover (hoogste punt 710m!) tot aan de South Foreland Lighthouse.
In deze vuurtoren vinden we een gezellig ouderwets kamertje waar we kunnen genieten van thee en diverse gebakjes.
[image src=”2018/09/Zeilvakantie_begeleiders-124.jpg” width=”600″ align=”center” frame=”style3″] [image src=”2018/09/Zeilvakantie_begeleiders-129.jpg” width=”600″ align=”center” frame=”style3″] Daarna snel terug naar Dover in de hoop nog een winkeltje open te vinden. Even waren we vergeten dat op zondag de winkels sluiten. Dan maar vegetarisch eten. Opnieuw, want dit overkwam ons ook al op de eerste dag. Ook in Frankrijk is de 15de augustus een feestdag. Het mag nog eens gezegd: onze koks Veronique en Pieter kunnen heel creatief met voedsel omspringen!
[fancy_header type=”style3″ letter_in_animation=”1″]Maandag, 20 augustus[/fancy_header] Het is nog half donker als we onze verwaaide kop uit de kajuit steken en halen opgelucht adem: geen mist zoals een beetje gevreesd en nauwelijks wind. We kunnen varen!
Het beloofd een kalme tocht te worden en deze keer is het dat ook. Alleen, wat er gisteren teveel was, is er nu te weinig: wind!
Lieven, die er duidelijk niet van houdt om te luilakken op een boot, beslist om onder spinnaker te varen. Alle voorbereidingen worden getroffen maar helemaal op het laatste loopt het mis. De top van het zeil komt los en de spi valt naar beneden. Vermits niemand van ons in de mast wil bengelen, wordt alles weer ingepakt en varen we op motor naar Nieuwpoort. Na enige tijd moeten we heimelijk toegeven dat we eigenlijk het ruige weer van een paar dagen geleden verkiezen. Dat was pas zeilen! Op de Beyan werd de tijd gedood met het spotten van vogels (Jan bleek een ware kenner op dat gebied), het tracken van de Optitus (altijd leuk die moderne speeltjes) en Kristof mocht zelf eens zijn koers plotten en sturen door de nauwe Zuydcoote pas (steeds onder het alziende oog van zijn mentor, die dit jaar maar liefst 5O jaar zeilervaring achter de rug heeft).
[image src=”2018/09/Zeilvakantie_begeleiders-156.jpg” width=”400″ align=”center” frame=”style3″][image src=”2018/09/Zeilvakantie_begeleiders-170.jpg” width=”600″ align=”center” frame=”style3″] Plots toch actie: Lieven duikt bijna in het water om een reddingsboei uit het water te vissen. Onze trofee blijkt een stevig exemplaar te zijn van de Britse oorlogsbodem HMS Diamond.
De Beyan, die iets langer op zeil probeerde te varen, komt deze keer iets later binnen (OPM Kristof: Dat Jan ondertussen van zijn koers afweek omdat hij nog hoopte een Makreel te vissen, speelde ook wel mee. Helaas moet de gespotte school ons net voorbij zijn gezwommen. En ja, Kristof verloor ook wel even het noorden toen een mysterieuze verschijning in de verte opdook).
[image src=”2018/09/Zeilvakantie_begeleiders-163.jpg” width=”600″ align=”center” frame=”style3″][image src=”2018/09/Zeilvakantie_begeleiders-162.jpg” width=”600″ align=”center” frame=”style3″] Eerst iets drinken in het clubhuis maakt de volgende opdracht iets lichter: het schoonmaken van beide boten. Het is al donker als de klus geklaard is. Anik bleek daarbij verborgen talenten te hebben en waagde zich in de mast van de Optitus.
[image src=”2018/09/Zeilvakantie_begeleiders-181.jpg” height=”600″ align=”center” frame=”style3″] Tijd voor afscheid. Een boeiende en sportieve ervaring rijker! En bijna een week samengeleefd op ongeveer 4 m2. Ze hebben mij niet overboord gegooid. Dus…
[image src=”2018/09/Zeilvakantie_begeleiders-13.jpg” width=”600″ align=”center” frame=”round-img”] Joost Desmet

Bekijk de volledige fotoreeks in het foto-album.

Op vrijdag 6 juli 2018 om 13 uur, werden ik (Robin), Yentel en Emily aan het huis van meneer Boucneau verwacht. Na het inladen van alle bagage in de auto, en afscheid nemen van onze ouders, vertrokken we naar Nieuwpoort. Eenmaal aangekomen, laadden we bagage, proviand en extra zeilen in een kar, waarmee we via een steile trap naar de boten reden. Daar troffen we mevrouw Delepierre aan. Gelukkig was ook Merel (de dochter van meneer Boucneau) daar om ons te helpen met het overladen in de boot.

Daarna maakten we het schip zeilklaar en vertrokken voor een laatste training op zee. We zagen dingen die we nog nooit eerder gezien hadden, zoals zeehondjes die zonnebaden in de haven, ruziënde scholeksters… We leerden ook hoe je een zeilschip echt sneller doet varen: vlug en op het juiste moment onder de giek duiken bij het overstag manoeuvre, zeilen steeds op kilgrens houden, op het hoge gangboord zitten…

Na het zeiltochtje ruimden we alles op en meldden ons wedstrijdteam aan bij de NIYR balie. Daar werd de bemanning afgepunt en kregen we elk een tas met t-shirt, drank en eetbonnetjes, wedstrijdvlag, wedstrijdreglement… Daarna konden we aanschuiven voor een ferme BBQ. In de grote tent zat wel zeker 300 man. Tijdens het eten begon de WK match (Rode Duivels versus Brazilië). We supporterden mee voor het grote scherm. Na de match en een gratis vat bier, speelden we nog een kaartspel van mevrouw Delepierre om daarna in onze kooi te kruipen. En bij mij leek dit wel echt op een kooi: een bed van 50 cm breed, voorzien van een slingerzeil om op volle zee er niet uit te tuimelen ☺.

[image src=”2018/07/NIYR_2018-24.jpg” width=”600″ align=”center” frame=”style4″]

De wekker ging al vroeg af (7u15). Na omkleden en wasbeurt werd de groep verdeeld: de ene ging kajakken in de haven en de andere wandelen op de scheepswerf. Na het ontbijt werd de groep opnieuw opgesplitst: de schipper en Emily gingen naar de wedstrijdbriefing en de anderen maakten de Optitus vaarklaar. We kregen ook elk een lunchpakket mee.

Toen begon de race, en ik beken dat ik nog nooit zoveel zeiljachten op hetzelfde moment heb gezien. (52 om precies te zijn). We zagen zelfs boten met kleurrijke spinnakers. We zaten opnieuw op het gangboord zodat het schip sneller zou gaan, terwijl we stokbrood uit ons voedselpakket aten. Na de 3 uur durende zeilrace meerden we aan in onze box in de haven. Tijd om schoon schip te maken: zeilen bergen, schoten opschieten, luchthappers terug plaatsen, winchhendels bergen…

Daarna konden we kiezen: zwemmen, douchen, een boek lezen… Een tijd later maakten we ons klaar voor de proclamatie van de wedstrijd, maar eerst even passeren aan de pasta foodtruck op de festivalweide… Bij de uitslag verwachtten we rond de 20e plaats te halen, maar voorbij de 10, waren we overtuigd dat ze ons vergeten waren…. En toen kwamen onverwachte woorden uit de luidsprekers : Optitus van Lieven Boucneau: DERDE. We werden allemaal stomverbaasd, maar gelukkig op het podium gevraagd. Daar werden we met flessen cava getrakteerd. Even later spoot dit over ons heen. Daarna konden we kiezen: fuiven of wandelen. Na overleg kozen we toch voor een avondwandeling, om na wat straffe schippersverhalen van meneer Boucneau, naar de boot te gaan. Later die avond, tegen middernacht, kwamen de ouders van Yentel nog even langs. Na een interessante babbel zijn we om 1 uur nog eens uitgevaren. Zo zagen we Nieuwpoort by night vanop zee. Soms kleurde het klotsende water rond de boot fluorescerende groen. Dat is zeevonk! Terug aangemeerd, kropen we moe maar voldaan in onze kooi. De volgende dag, na het ontbijt, hebben we onze bagage gepakt, het dek geschrobd, zeilen geborgen en de kajuit schoon gemaakt. Na dit mooie avontuur reden we met veel verhaal en vakantiegevoel huiswaarts.

Robin Durnez

Met onze theoretische zeilkennis op zak, een oefendag en een paar oefenwedstrijden vertrokken we vol goede moed naar Nieuwpoort. Nu was het namelijk voor echt, we gingen op weekend om onze zeil skills te oefenen en de Youth Regatta was hier het ideale evenement voor.

Een tikkeltje nerveus kwamen we toe op ponton M, met in ons achterhoofd het liedje van Bart Kaëll: ‘Zeil je voor het eerst, dan sla je een flater’. Daar maakten we kennis met de boot Optitus, de boot van Lieven en onze huisvesting voor de komende twee dagen.
Zeilen is een echte teamsport en om ons goed voor te bereiden op de zeilwedstrijd was het belangrijk dat we een team werden. We gingen dus eerst nog eens oefenen op de wijde zee. Lieven overliep met ons de verschillende zeilmanoeuvres. Vieren, aanhalen, oploeven, afvallen, overstag gaan, gijpen, … allemaal zeiltermen die we gelukkig in de les gezien hadden zodat we de bevelen van Lieven perfect konden ontcijferen. ‘s Avonds was er tijd voor wat teambuilding met een barbecue en de fenomenale match van de Rode Duivels tegen Brazilië in openlucht in de jachthaven.

De volgende dag was het zover, D-day, de dag van de wedstrijd. Na een kanotochtje om wakker te worden en een stevig ontbijt begonnen we de boot klaar te maken. Voor we het goed en wel beseften hadden de leerlingen hun kennis al samengebundeld en de route uitgestippeld op de tablet. Het was super om te zien hoe snel ze hiermee weg waren! Daarna begon het echte, fysieke werk: een mastknoop hier, een achtknoop daar, het zeil op de juiste plaats, bij het uitvaren van de haven moet alles in snel tempo gebeuren.

Eenmaal op zee hielden we allemaal onze oren en ogen gespitst. We waarschuwden Lieven wanneer zeilboten dichtbij kwamen en volgden zijn bevelen nauwgezet op bij ieder zeilmanoeuvre zodat we zo snel mogelijk de 6 verschillende boeien die de zeilroute aangeven bereikten. Eens terug in de haven konden we even op adem komen voor we naar de proclamatie gingen.

Als kers op de taart werden we daar op het podium gevraagd. In een regen van champagne gaven we elkaar een high five om onze derde plaats in de wedstrijd te vieren. Wij zeilden voor het eerst, maar sloegen helemaal geen flater. Het was een fantastische en leerrijke ervaring!

[image src=”2018/07/NIYR_2018-56.jpg” width=”600″ align=”center” frame=”style4″]

Jolien Delepierre

Na eerdere tochten bij rustig weer ging het zeilteam van de Burgerschool deze keer met 4 beaufort (en misschien zelfs meer) de zee op. Op een bepaald moment haalden we meer dan 9 knopen. De Da Capo stampte op de golven, het zeewater overspoelde het voordek en de spatten vlogen ons in het aangezicht. Wij – op de hoge hangboord – zagen Yentl precies een paar meter lager zitten. Wat een schitterende ervaring!
Het andere schip van ons team, de Windglider, hebben we niet veel gezien tot het vervaarlijk ons pad kruiste en rakelings langs onze achtersteven voorbij schoot. Sneller dan wij, maar wat wil je met zo’n naam!
Schipper Bert bleef in alle omstandigheden de rust zelf, ook als wij amateurtjes de manoevers wat te traag uitvoerden. Robin kon aan de winch zijn spierballen testen en ervaren Alexander was alomtegenwoordig. Zijn gezicht zag rood van de inspanning.
Zo’n weer en zo’n bemanning, dat smaakt naar meer!
Joost Desmet

Vandaag werd de inschrijving bevestigd: we konden nog net een 3-tal leerlingen van ons zeilteam inschrijven voor de Nieuwpoort Youth Regatta. Dit initiatief richt zich op jongeren met een passie voor de zeilsport. Zo biedt men jongeren de unieke kans om zonder ervaring of eigen boot een initiatiewedstrijd op zeiljachten mee te varen op zee.

Robin, Yentel en Emily worden op die manier de eerste leerlingen die de Burgerschool zullen vertegenwoordigen op dit event. Dit onder begeleiding van dhr. Boucneau en mevr. Delepierre.

Alle info over dit schitterende initiatief vind je hier terug.

Op 18 mei 2018 heb ik voor het eerst mee gedaan aan een zeilwedstrijd. Ik ging mee met de “Da Capo” van schipper Bert. Gewonnen hebben we niet maar ik heb me wel enorm geamuseerd. Toen we weer aan land kwamen en alles hadden opgeruimd, zijn we nog iets gaan drinken. Even napraten over de race, wat er goed ging en wat niet. Het gaat steeds vlotter om de theorie, die we in het tweede trimester zagen, toe te passen in de praktijk. Ik begrijp veel beter wanneer we welke handelingen moeten doen en waarom we ze moeten doen. Ook begin ik me steeds meer op mijn gemak te voelen tijdens het zeilen en geniet ik er ook met volle teugen van. Op naar de volgende en dat er nog vele mogen komen.

Laure Decaluwé

Na de theorie de praktijk: zo gaat het toch meestal. Voor ons team – vandaag zijn we met tien – staat een oefendag geprogrammeerd. Voor de meesten van ons voor het eerst als actief bemanningslid op een zeilboot.

Na een kort bezoek aan sponsor Polydesign worden we in de jachthaven van Nieuwpoort verdeeld over drie kajuitjachten, voor de gelegenheid varend onder de vlag van Beta Marine: de Beyan van schipper Jan, de Elentas II van Elie en nieuwkomer Enjoy Life van Luk.

Als recreatief sporter in mijn jeugd en als klusjesman nadien heb ik toch enige handigheid bewezen en dus scheep ik boordevol vertrouwen in op de Beyan. Viel dat effen tegen! Probeerde ik als stuurman de reflexen van Jan te testen? Wel die zijn nog heel, heel goed! Want ik had de helmstok nog niet lang in handen of ik stuurde de Beyan recht op het staketsel af. Jan kon nog net een ramp voorkomen. Weg vertrouwen. Dat Jan mij nadien die helmstok nog in handen durfde geven, vind ik onbegrijpelijk. Achteraf gezien is dit voorval misschien niet zo verwonderlijk. Als mijn copiloot, mijn madam dus, in de auto plots roept: “Hier naar rechts”, dan draai ik gegarandeerd naar links. Niet dat ik per se averechts wil doen, maar ik mis dus wat gevoel voor richting. Dus Jan, vergeef me!

Bij de scouts heb ik leren sjorren, je weet wel: van die constructies maken met palen en touwen. Op vakantie in de Ardennen was mijn favoriete bezigheid vlotten bouwen met alles dat ik ter plaatse kon vinden. Dus een knoop leggen? Een fluitje van een cent! Tot je een fender in je handen krijgt en een mastworp moet maken aan zo’n dunne zeereling. Je ziet de knoop nauwelijks en dat zware stootkussen trekt de knoop al strak nog voor hij af is. Als je dat dan door de schippers spelenderwijs ziet doen, dan je besef je: ik heb nog veel, heel veel te leren! Een rare gewaarwording voor een 55-plusser.

[image_carousel width=”50%” autoplay=”1″ autoplay_timeout=”5000″ loop=”1″] [image src=”2018/04/Oefendag_2018_deel2-33.jpg” width=”300″ align=”center” frame=”style4″] [image src=”2018/04/Oefendag_2018_deel2-34.jpg” width=”300″ align=”center” frame=”style4″] [image src=”2018/04/Oefendag_2018-41.jpg” height=”300″ align=”center” frame=”style4″] [/image_carousel]

Bijna zou je nog gaan denken dat ik deze dag niet leuk vond. Wel integendeel. Ik heb alleen maar blije gezichten gezien en dat doet deugd. Hoe kan het ook anders met zo’n aanbod bij zo’n schitterend weer. Verder heb ik jongeren aan het werk gezien die de knepen van het vak al duidelijk meer in de vingers hebben. Er is talent in deze groep! En tot slot een dankwoordje voor onze schippers Jan, Elie en Luk! Niet alleen omdat ze het risico wilden nemen om hun dure materiaal in onze handen te geven, maar evenzeer omwille van de enorme bereidheid om van ons betere zeilers te maken. Dus Jan, Elie en Luk: een dikke merci van het hele team! En speciaal voor Elie: je hebt nog wat ontbijtkoeken van ons tegoed!

[image src=”2018/04/Oefendag_2018-37.jpg” width=”400″ align=”center” frame=”style4″]

Tot slot nog een dikke merci aan Merel Boucneau die als dochter van zo’n ervaren zeebonk maar al te goed wist dat je van al dat varen grote honger krijgt. De verse spaghettisaus die ze de dag ervoor voor de ploeg had bereid heeft ons wel gesmaakt!

Joost Desmet

Donderdag 19 mei om 12.15 uur: het ‘zeilkot’ wordt omgetoverd tot examenlokaal. Druppelsgewijs komen de slachtoffers van dienst binnen: 4 leerkrachten en 6 leerlingen. De twee examinatoren zien er opvallend goed gemutst uit. Merken we daar enige sadistische trekjes?

In spanning wachtend op de vragenbladen moet ik terugdenken aan de leraarskamer deze voormiddag. Bij een aantal collega’s was er nog net geen angstzweet te merken – ‘t was er nochtans het weer voor – maar er was wel duidelijk meer nervositeit dan anders: tafels vol blaadjes over de zeilcursus in de hoop op het allerlaatste nog iets goed te maken, een verloren klamp, touwtjes her en der … Dan weer klinkt het zo: “Moeten we de paalsteek kennen?” Dit komt mij als leraar toch zo vertrouwd voor!

Dan wordt het stil en worden de hersenen aan het werk gezet. Hoe het de anderen vergaan is, weet ik niet zo goed want zoals je van een leerkracht mag verwachten, heb ik vooral mijn blad in het oog gehouden. Ondertussen werden ook onze praktische vaardigheden getest: knopen maken bijvoorbeeld. Ter plaatse werden ongetwijfeld veel nieuwe knopen uitgevonden maar achteraf werd elke knoop ook weer vlot ontward. Veelbelovend! Ook virtueel zeilen werd getest op een tablet. Wat ik dat bootje allemaal heb laten doen… Enfin, het was toch niet echt en dus geen man overboord.

Hebben, zoals de traditie het wil, mijn collega’s en zeilers in spe na afloop de bloemetjes buiten gezet? Mogelijks. Ikzelf heb mij in mijn tuin neergezet, naar de bloemetjes gekeken en deze tekst op papier gezet.

Joost Desmet

Op donderdag 5 april en dinsdag 10 april heb ik meegeholpen met het onderhoud aan de Optitus. Toen ik donderdagochtend toekwam in Nieuwpoort en Lieven Boucneau me vertelde wat er nog allemaal moest gebeuren, was ik geschrokken van hoeveel voorbereiding een zeilboot nodig heeft. Maar dat heeft me niet tegengehouden. We zijn met 5 mensen vol goede moed en enthousiasme begonnen.
Het werken aan de boot was leuk en leerrijk.Terwijl we bezig waren hadden we de radio aangelegd en waren we verhalen over het zeilen aan het uitwisselen. We hadden al theorielessen gekregen over het zeilen en voor mij was het eens een goede herhaling om alles op de boot aan te duiden. En wie had ooit gedacht dat ik ooit eens in een bakkist zou kruipen? Ik al helemaal niet! Door te werken aan de boot heb ik niet alleen veel bijgeleerd of herhaald maar ook veel meer goesting gekregen om effectief de zee op te gaan en te zeilen.

Laure Decaluwé