Cherry race, Nieuwpoort, vrijdag 7 juni, 18.30

Met drie zeilboten, een veelvoud aan zeebonken, een handvol leraars en een tiental jonge matrozen trokken we afgelopen vrijdag de zee op, in de warme avondzon. 

De zeebonken waren in form, er stond namelijk een pittige wind. “Dat wordt leuk” joelden ze en gniffelden een beetje met de lichte paniek in onze ogen. Althans, in de ogen van de leraars en van enkele matrozen voor wie deze échte zeiltrip de eerste keer was.

Na een korte debriefing begon het harde werk aan boord al snel: de zeilen hijsen. Deze waren gigantisch!  Hoewel we vele benamingen kennen, raakten we verloren in een wirwar aan touwen en winchen. Al snel waren we erg blij dat we 2 of zelfs 3 zeebonken per boot meehadden. Na het opbergen van de fenders konden we uitvaren.

Met de haren in de wind en genietend van de zon navigeerden we rustig de vaargeul uit. Ready for the race!

Maar eens we de haven verlieten, begon het zeilen meteen. En het misselijk worden ook. Veel tijd om te janken was er niet, we hadden immers een wedstrijd te winnen. De zeebonken waren lief en vriendelijk… tot op het moment dat de boot van koers moest veranderen.  Ze sloegen ons om de oren met termen die we voor het theoretisch examen rats van buiten kenden maar die we nu, eens in de praktijk, niet meer begrepen. Ze sprongen van links naar rechts, om eens daar met een hendel te draaien en dan weer ginder een touw aan te spannen, wat overigens een akelig lawaai maakte. We kregen het bevel dit ook te doen maar in een wiebelende boot, dicht op elkaar, met een vreemd gevoel in de maag wisten we soms met onszelf geen raad. Dus sprongen we ook maar van links naar rechts, in de hoop dat we het goed deden en de zeebonken tevreden waren, en niet meer zo hard bulderden.

Enkele maanden geleden hebben we geoefend op het Spaarbekken, op veel kleinere boten. Op bepaalde momenten hing de boot helemaal schuin, alsof hij zou kantelen. Op zee zal dat wel zo niet zijn, dachten we toen. Wel, het was wel zo! Op bepaalde momenten zagen we onze vrienden 2 meter lager hangen, of hoger, afhankelijk van waar je zat. Alweer voelden we wat angst maar de zeebonken stelden ons gerust en eindelijk begonnen we het leuk te vinden.

Tegen 21u waren we allen moe, ook de zeebonken. in de warme, oranje gloed van het golden hour zetten we koers naar de haven en loodsten de zeebonken ons de vaargeul terug in. We zagen zeehondjes en reigers, genoten van het prachtige zicht en iedereen was tevreden.

Zeilen werden opgeborgen, het dek werd geboend en de picknick naar boven gehaald. Onder een magische zonsondergang smaakten de worstenbroodjes van Katrien overheerlijk!

In het havencafé kwam iedereen samen, er werd nog eentje gedronken, nagepraat, gelachen en verbroederd. Bijzonder!

I. Debusseré