Na maanden van voorbereiding zette onze bemanning eindelijk koers naar de open zee! Onze ploeg kon deelnemen aan een zeilwedstrijd bekend als de CherryRace. Voor de pandemie was deze race een wekelijks terugkerend evenement op vrijdagavond, waarbij schippers de kans kregen om de startprocedure, manoeuvres, en andere essentiële vaardigheden te oefenen. Op verzoek van het zeilteam werd de CherryRace opnieuw georganiseerd.

Deze wedstrijd vond plaats in Nieuwpoort, waar de rustige zee de ideale omstandigheden bood om de aangeleerde theorie te koppelen met de praktijk. Voor heel wat leerlingen was het een eerste kennismaking met een kajuitzeiljacht.

De zeewind bracht ook oude bekenden terug aan boord: Iman en Laure, twee oud-leerlingen die ooit het zeilproject volgden en hun liefde voor het zeilen nooit zijn kwijtgeraakt. Maar ook Samuel was van de partij: een ex-deelnemer van het project en nu de trotse schipper van een 27-tons stalen tweemaster. Zijn jacht staat momenteel nog in de steigers, maar binnenkort zal hij met plezier enkele van onze leerlingen meenemen op zeiltocht!

We werden ontvangen door vier schippers, elk met een hart dat klopte voor de zee: Jan (BEYAN), Martine (VITAMIN SEA), Bart (LA BAS) en Alain (NINIX). Zij ontvingen onze leerlingen aan boord van hun zeiljachten die al even kleurrijk waren als hun persoonlijkheden.

Ikzelf kon meevaren met de BEYAN, een voor mij niet onbekend zeiljacht, waarmee ik reeds heel wat zeilervaring opdeed. Aure en Océanne stapten mee op. De schipper was Jan, een man wiens leven geweven is met de draden van de zee. Met meer dan 50 jaar zeilervaring, kent hij de zee beter dan de zakken van zijn oude, verweerde zeilbroek.

Met een glinstering in zijn ogen en een grijns die zijn door de zon gekuste rimpels verdiept, vertelt Jan over zijn avonturen. Océanne en Aure luisterden aandachtig. Jan leerde hen over de kunst van het zeilen, over respect voor de natuur en over de vrijheid die je voelt als de wind je voortstuwt over de eindeloze blauwe vlakte.

Zo wordt de passie van schipper Jan doorgegeven, van generatie op generatie, als een eeuwige vlam die brandt voor de liefde van de zee.

Om 18.00 uur bezorgde schipper Alain ons een korte briefing over de wedstrijd. Het traject van de wedstrijd, VHF-kanaal en namen van de boten werden uitgewisseld.

Rond 18.30 uur verlieten we de veilige haven en begonnen Aure en Océanne aan hun zeildoop . De wind blies door hun haren terwijl ze de vaargeul achter zich lieten en de zee op gingen. Océanne stond aan het roer, haar handen stevig om de helmstok geklemd. Aure hield haar blik gefocust op de horizon. Zo vaarden ze langzaam richting de startlijn. 

Na de eerste zeilervaring op zee kwam al snel het startsein van de wedstrijd! De BEYAN schoot vooruit, de golven braken onder de boeg. Aure en Océanne werkten als een goed geolied team. De BEYAN bleek niet de snelste boot, maar wat maakte het uit? Voor hen was de race niet alleen een competitie, maar een kans om de magie van de zee te ervaren.

“Kijk!” riep ik, wijzend naar een verre boei. “Daar moeten we heen!”

Océanne knikte en stuurde het jacht behendig die kant op. De wind vulde de zeilen en duwde ons voort. We voelden de kracht van de natuur onder onze voeten, en het was alsof we één werden met het schip.

En zo voeren Aure en Océanne verder, met de wind in hun zeilen en de zee als hun speelveld. Hun koersvastheid was niet alleen een vaardigheid, maar een avontuurlijke geest die hen vooruit dreef.

Ook de andere leerlingen luisterden ademloos en voelden hoe de passie van de schippers hen aanstak. Ze leerden over knopen en koersen, over navigatie en overstag gaan. En terwijl de avond voorbijgleed, werd elke leerling een beetje meer zeeman of -vrouw.

De vier zeiljachten, elk met hun eigen bemanning, voeren met volle zeilen over de kalme golven. De kleurrijke zeilen staken af tegen de blauwe lucht en het glinsterende water. Het was een prachtig zicht om te zien hoe ze met precisie manoeuvreerden en de wind optimaal benutten.

Toen de zon aan haar dagelijkse afdaling begon en de hemel kleurde met tinten van oranje en paars konden de leerlingen genieten van een fantastische schouwspel aan boord. Ze tuurden vanop de loefzijde naar de horizon waar de zon langzaam in zee begon te smelten. Het leek alsof we door een schilderij van Monet aan het varen waren!

We lieten de BEYAN met de zachte golven meedeinen. Terwijl andere zeiljachten zich haastten om de finishlijn te bereiken, namen Aure en Océanne de tijd om elk moment te koesteren. Ze luisterden naar het ritmische klotsen van het water tegen de romp en voelden de koelte van de avondwind.

Terwijl de laatste stralen van de zon de wereld in een gouden gloed hulden, realiseerden Aure en Océanne zich dat ze al gewonnen hadden. Ze hadden het plezier van zeilen bij ondergaande zon gevoeld, een ervaring die geen enkele snelheidsrecord kon overtreffen.

Toen de zon zich achter de horizon dook, keerden de jachten terug naar de haven. De leerlingen stapten van boord, hun harten vol met nieuwe dromen en hun hoofden vol met blijvende herinnering.

En zo gaven de vier enthousiaste schippers niet alleen hun kennis, maar ook hun liefde voor de zee door aan de volgende generatie. Want zeilen is niet alleen een sport, het is een manier van leven!

Kristof Alleman, begeleider