Op vrijdag 6 juli 2018 om 13 uur, werden ik (Robin), Yentel en Emily aan het huis van meneer Boucneau verwacht. Na het inladen van alle bagage in de auto, en afscheid nemen van onze ouders, vertrokken we naar Nieuwpoort. Eenmaal aangekomen, laadden we bagage, proviand en extra zeilen in een kar, waarmee we via een steile trap naar de boten reden. Daar troffen we mevrouw Delepierre aan. Gelukkig was ook Merel (de dochter van meneer Boucneau) daar om ons te helpen met het overladen in de boot.
Daarna maakten we het schip zeilklaar en vertrokken voor een laatste training op zee. We zagen dingen die we nog nooit eerder gezien hadden, zoals zeehondjes die zonnebaden in de haven, ruziënde scholeksters… We leerden ook hoe je een zeilschip echt sneller doet varen: vlug en op het juiste moment onder de giek duiken bij het overstag manoeuvre, zeilen steeds op kilgrens houden, op het hoge gangboord zitten…
Na het zeiltochtje ruimden we alles op en meldden ons wedstrijdteam aan bij de NIYR balie. Daar werd de bemanning afgepunt en kregen we elk een tas met t-shirt, drank en eetbonnetjes, wedstrijdvlag, wedstrijdreglement… Daarna konden we aanschuiven voor een ferme BBQ. In de grote tent zat wel zeker 300 man. Tijdens het eten begon de WK match (Rode Duivels versus Brazilië). We supporterden mee voor het grote scherm. Na de match en een gratis vat bier, speelden we nog een kaartspel van mevrouw Delepierre om daarna in onze kooi te kruipen. En bij mij leek dit wel echt op een kooi: een bed van 50 cm breed, voorzien van een slingerzeil om op volle zee er niet uit te tuimelen ☺.
[image src=”2018/07/NIYR_2018-24.jpg” width=”600″ align=”center” frame=”style4″]
De wekker ging al vroeg af (7u15). Na omkleden en wasbeurt werd de groep verdeeld: de ene ging kajakken in de haven en de andere wandelen op de scheepswerf. Na het ontbijt werd de groep opnieuw opgesplitst: de schipper en Emily gingen naar de wedstrijdbriefing en de anderen maakten de Optitus vaarklaar. We kregen ook elk een lunchpakket mee.
Toen begon de race, en ik beken dat ik nog nooit zoveel zeiljachten op hetzelfde moment heb gezien. (52 om precies te zijn). We zagen zelfs boten met kleurrijke spinnakers. We zaten opnieuw op het gangboord zodat het schip sneller zou gaan, terwijl we stokbrood uit ons voedselpakket aten. Na de 3 uur durende zeilrace meerden we aan in onze box in de haven. Tijd om schoon schip te maken: zeilen bergen, schoten opschieten, luchthappers terug plaatsen, winchhendels bergen…
Daarna konden we kiezen: zwemmen, douchen, een boek lezen… Een tijd later maakten we ons klaar voor de proclamatie van de wedstrijd, maar eerst even passeren aan de pasta foodtruck op de festivalweide… Bij de uitslag verwachtten we rond de 20e plaats te halen, maar voorbij de 10, waren we overtuigd dat ze ons vergeten waren…. En toen kwamen onverwachte woorden uit de luidsprekers : Optitus van Lieven Boucneau: DERDE. We werden allemaal stomverbaasd, maar gelukkig op het podium gevraagd. Daar werden we met flessen cava getrakteerd. Even later spoot dit over ons heen. Daarna konden we kiezen: fuiven of wandelen. Na overleg kozen we toch voor een avondwandeling, om na wat straffe schippersverhalen van meneer Boucneau, naar de boot te gaan. Later die avond, tegen middernacht, kwamen de ouders van Yentel nog even langs. Na een interessante babbel zijn we om 1 uur nog eens uitgevaren. Zo zagen we Nieuwpoort by night vanop zee. Soms kleurde het klotsende water rond de boot fluorescerende groen. Dat is zeevonk! Terug aangemeerd, kropen we moe maar voldaan in onze kooi. De volgende dag, na het ontbijt, hebben we onze bagage gepakt, het dek geschrobd, zeilen geborgen en de kajuit schoon gemaakt. Na dit mooie avontuur reden we met veel verhaal en vakantiegevoel huiswaarts.
Robin Durnez
Met onze theoretische zeilkennis op zak, een oefendag en een paar oefenwedstrijden vertrokken we vol goede moed naar Nieuwpoort. Nu was het namelijk voor echt, we gingen op weekend om onze zeil skills te oefenen en de Youth Regatta was hier het ideale evenement voor.
Een tikkeltje nerveus kwamen we toe op ponton M, met in ons achterhoofd het liedje van Bart Kaëll: ‘Zeil je voor het eerst, dan sla je een flater’. Daar maakten we kennis met de boot Optitus, de boot van Lieven en onze huisvesting voor de komende twee dagen.
Zeilen is een echte teamsport en om ons goed voor te bereiden op de zeilwedstrijd was het belangrijk dat we een team werden. We gingen dus eerst nog eens oefenen op de wijde zee. Lieven overliep met ons de verschillende zeilmanoeuvres. Vieren, aanhalen, oploeven, afvallen, overstag gaan, gijpen, … allemaal zeiltermen die we gelukkig in de les gezien hadden zodat we de bevelen van Lieven perfect konden ontcijferen. ‘s Avonds was er tijd voor wat teambuilding met een barbecue en de fenomenale match van de Rode Duivels tegen Brazilië in openlucht in de jachthaven.
De volgende dag was het zover, D-day, de dag van de wedstrijd. Na een kanotochtje om wakker te worden en een stevig ontbijt begonnen we de boot klaar te maken. Voor we het goed en wel beseften hadden de leerlingen hun kennis al samengebundeld en de route uitgestippeld op de tablet. Het was super om te zien hoe snel ze hiermee weg waren! Daarna begon het echte, fysieke werk: een mastknoop hier, een achtknoop daar, het zeil op de juiste plaats, bij het uitvaren van de haven moet alles in snel tempo gebeuren.
Eenmaal op zee hielden we allemaal onze oren en ogen gespitst. We waarschuwden Lieven wanneer zeilboten dichtbij kwamen en volgden zijn bevelen nauwgezet op bij ieder zeilmanoeuvre zodat we zo snel mogelijk de 6 verschillende boeien die de zeilroute aangeven bereikten. Eens terug in de haven konden we even op adem komen voor we naar de proclamatie gingen.
Als kers op de taart werden we daar op het podium gevraagd. In een regen van champagne gaven we elkaar een high five om onze derde plaats in de wedstrijd te vieren. Wij zeilden voor het eerst, maar sloegen helemaal geen flater. Het was een fantastische en leerrijke ervaring!
[image src=”2018/07/NIYR_2018-56.jpg” width=”600″ align=”center” frame=”style4″]
Jolien Delepierre
